Labskaus
Een Glücksfall is, wenn dat enen Kroog gifft, wo sik de Koch oder de Kööksch up dat Kaken vun leckeren Labskaus versteiht. Dorbi ok de Weert en godes Beer in den Tapphahn hett. De Glücksfall un de lopende Labskaus-Saison drepen dormals in de Pappschachel tosamen.
Den Dagesfang harrn se bi se Fischeriegenossenschaft aflevert. Dat Boot für den nächsten Dag al upkloort. Dörchfroren, hungrig und mit groten Döst vun den langen Dag up dat Water möken sik Hannemann, Koki un Erni mit forschen Schritt up den Weg na de Pappschachel. Koki knurr de Maag. Em plaag bannig de Hunger. He harr vun de swore Arbeit bi’t Fischen dauernd Hunger. Eten kunn he för twee. Bi Hannemann un Erni weer ok de Hunger in de Gang, aver bi beid harr de Döst dat seggen. Noch forscher kemen de dree vöran, as se bi’t Inbegen in de Vogteistraat de Pappschachel vör Ogen harrn.
Up de anner Siet harr de Kröger vun de Pappschachel, ik meen he heet dunn – Hein Mück -, al mehrmals ungedüllig na de Wandklock över dat Gläserschapp keken. De dree müssen egentlich al lang dor sien, denn dat weer al en ganz Enn över ehre Tiet. Den Stammdisch, linker hand vun de Theek, harr he för de dree al kloor maakt. Töllers un Besteek weren upleggt. Dat Knarren vun de klapprige Huusdöör reet em ut sien Gedanken. Mit luut Stevel afpedden un Hallo kemen de dree in de schummrige Gaststuuv. Dat duer en Ogenblick bit se sik an dat Licht in de Gaststuuv gewöhnt harrn.
De Weert weer, as he de dree gewohren dee, ielig dorbi dree Glääs Beer to tappen un ok dree Glääs Kööm intogeten. He wüß üm de Ungeduld vun de dree, wenn dat üm den ersten Schluck güng. Intwüschen harrn de dree ehre angestammten Plätz an den Stammdisch innahmen. De Weert keem mit Kööm un Beer, stell ok en Schöttel mit Lapskaus up den Disch. Dörch de mollig Warms in de Gaststuuv un dörch de Hülp vun Kööm un Beer weer dat de dree bald angenehm warm worrn. Dat bröch dat Vertellen so richtig in Fohrt, dat buten in de Küll nicht recht lopen wull. Hannemann un Erni wüssen veel Nies ut’t Dörp to vertellen. Koki heel sik meisttiets gedüllig un nipp an’t Tohören. He müffel sik sacht dorbi de ganze Schöttel Labskaus to Lief. Bi’t ievrig un lude Vertellen sünd de beiden annern dat gornich gewohr worrn. De Weert keem mit de twete Runn. Bilöpig meen Hannemann to em: „Nu kannst du langsam das Eten bringen, ik heff bilütten ok enen anstännigen Hunger kregen.“ Unglöövsch wies de Weert up de lerrige Labskausschöttel un stammel verbiestert: „De hebbt ji doch al leer maakt. Wo hebbt ji dat Eten laten?“ Truschullig lick Koki sik den Reste vun dat Labskaus ut de Mundwinkel un meen mit en ernsthaftig Gesicht: „Recht hett he. Dat warrt Tiet, dat wi endlich ornlich wat to Eten kriegt. Mi knurrt al wedder de Maag.“ He wies up de lerrige Schöttel un meen mit en grienend Gesicht: „Goot smeckt hett dat ja, aver de Schöttel weer graad noog üm en lütt Katt satt to kriegen. Nu bring endlich wat ran, dormit wi all wat up den Töller kriegt.“
Rolf Schwippert
Unser Travemünde, 2007, Heft 1/330