„Jordan-Water“
Hüüt morgen mütt ick mi ruhig hensetten, wenn ick dat verarbeiten will, wat dor in de Zeitung steiht: „Truungen un Dööpen anmelden ünner „www.Kirche-Kücknitz.de“. Online!“
Ick weer ganz baff. Wat dat nich allens gifft! Miene Gedanken güngen wiet torüch, wie hett sick de Tiet doch verännert gegenöver fröher. Gewiss, all to mien Tiet as Kirchendeener füng dat an, mal wat Nieges uttoprobieren. Aber doch nich so: „Anmelden online!“
Wie weer dat doch gemütlich, wenn man sick as Minsch ünnerholen kunn över dat, wat een bewegen dee bi Truungen un Dööpen. De Preester beklagt hüüt all, keenen Kontakt mehr to de Minschen to finnen. Aver „online?“ Ick weet nich! Ick seggt dat ehrlich. Villicht bün ick to dösig för dat, wat hüüt modern is.
Dat wat för mi all wat Besünners weer, dorvun will ick vertellen. Dat is all een Tiet vun Johren her, as een goden Fründ to mi keem un sä: „Du, Otto, Sünndag heff ick in mien Familie Kinddööp un ick heff folgende Bitte: Een Bekannten vun mi hett mi eene Buddel mit „Jordan-Water“ mitbröcht. Künnt wi dat wohl to de Dööp nehmen?“ „Ick frag den Preester. Bring mi de Buddel man her!“ De weer dormit inverstahn un allens güng sienen Gang. Mien Fründ bröch de Buddel, een eenfache Wienbuddel, tokorkt, versiegelt un op dat Etikett stünn wat in lateinsche Schrift. Ick slööt se bit to ’n Sünndag weg.
Nu harrn wi damals mehrere Preester, un de, de de Dööp holen schull, harr an dissen Dag eegentlich keenen Deenst. Un dennoch wull he se mit dat „Jordan-Water“ holen. De Preesters harrn sick dat angewöhnt, na de Predigt eenen Sluck to drinken. Fanta oder Appelsaft, dormit füngen bi uns de modernen Tieden an.
Ick harr an dissen Sünndag, an den de Dööp mit dat „Jordan-Water“ stattfinnen schull, allens vorbereitet un ick dach so bi mi: „Treck man all mal de Buddel op un nehm de Plomben af, dormit dat naher gauer geiht! Kann ja ok sien, dat de Korken afbrickt.“ Aber allens güng goot. De eegentliche Gottesdeenst weer ut, un de Dööpgesellschaft trudel langsam in. Ick stell dat Dööpbecken parat un wull dat „Jordan-Water“ halen. Wat muss ick faststellen? De Buddel weer dreeviertel leer! „Dat kann doch nich angahn! Wer hat dat Water utdrunken?“ Ick in miene Not gau de Buddel ünner den Waterhahn un dat „Jordan-Water“ weer wedder komplett! Wer dat Water drunken harr, ick bün nie dorachter kommen.
Später muss ick ümmer wedder an disse Geschichte denken, wenn ick dat Dööpwater fardig möök. Doch Fanta un Appelsaft bleven sünndags bestahn, um den Döst to löschen. Vun dat „Jordan-Water“ hett lang keener mehr snackt! Doch allmählich spröök sick de Geschieht rüm un eenige weern op den Geschmack kamen. Denn frögen se mi: „Wenn ick mien Kind dööpen laten will, kannst du mi denn „Trave-Water“ halen?“ Ick fröög nur noch: „Mit Seegras oder lütte Krabben, wenn dor noch welk sünd?“
Aber dor weern ok miene Bedenken, denn ick harr eene nie Dööpschal vun Bernstein-Kramer kregen. Een wunderbores Stück ut Sülver mit veer groten Bernsteens. Un vun Stürholdt kreeg ick eene sülverne Dööpkann. Ick dach an dat Soltwater un an den Ölfleck, de dor baben op swimmen dee. Nee, dissse schönen Kostbarkeiten wull ick nich dörch dat Soltwater verdarben laten. Un so bleev dat na, vun wegen „Dööpwater ut de Trav!“
Otto Timmermann
Unser Travemünde, 2004, Heft 2/319