Gräsige Düüsternis
„Wat is denn nu?“ – Up’n Stutz dat Licht ut. In de Stuuv is dat pickendüüster. Gliektiedig en Upschrie in de Köök: „Dat hett mi graad noch fehlt, so kort vör de Abendbrootstiet dat Licht ut!“ – „Is in de Köök wat passeert?“ -„Nee, dat Licht is vun sülven utgah’n“, anter mien Frau. Vun’t Naverhuus Kinnerschrien. Ik kraam na mien Taschenlamp. Goot, dat ik se in’n Düüstern finn.
Dat luren ut de Huusdöör bringt dat an den Dag. Buten ok allens stickendüüster. Rundüm, binnen un buten allens swart in swart. Keen Hand lett sik vör Ogen sehen. De Hüser in de Naverschap un ok de Lüchten up de Straat oh’n Licht. De Strom is överall weg.
Nevenan geiht de Huusdöör up. In den Lichtschien vun mien Lamp de Naversfru, de veerjohrig Jung un sein lütt Swester. De beiden Kinner heelweg an’t Schrien. Dat Afmöhen vun de Modder, de beiden to begöschen is ümsünst. Se kann toreden as se will, se bringt de Kinner nich wedder to Roh. De unverwacht, totale Düüsternis hett se bannig verschreckt. Hett se in gräsige Angst bröcht. De schriet se sik mit all Kraasch ut’n Lief. So en gräsige Düüsternis hebbt se bit to dissen Dag noch nich beleevt. Anner Daag wer’t ok düüster, aver enerwegens weer ümmer noch en beten Licht to seh’n weest. Un wenn dat nur dat Licht vun de Stratentüchten weer. Dörch enen Spliß vun de Gardinen oder de Glasschiev vun de Huusdöör füll immer ‘n beten Licht na binnen. Aver hüütavend weer dat ganz anners. Hüüt weer de gräsige, Angst maken Düüsternis, överall. in’t ganze Huus, buten up den Hoff un ok up de Straat. Se kunnen hengah’n wo se wullen, de gräsige Düüsternis weer överall.
Mit mien Taschentamp kunn de Naversch de beiden Kinner nahstens doch bewegen wedder, mit in’t Huus to kamen. Dat Schrien vun de Lütten weer aver noch en ganze Wiel in de Gang.
Ik güng in de Köök. Mien Frau seet in’n Schummern. Up den Kökendisch en flackern Talglicht. Se wüß so recht nich, wat se anfangen sull. All de velen neemodschen Helpers in Köök un Huusholt stünnen still. Se leten sik ohne Strom nich in de Gang bringen. De Lampen an de Deck un över den Arbeitsdisch. De Kaakplatten vun den Kökenherd un de Microwell. De Dörchloopheter vör dat Heetwater, dat Köhlschapp. De Kaffeemöhl un de Kaffeemaschien. Ja, ok de Gasheizaven un de Warmwaterketel stünnen still. Vun Radio, Fernkieker un de Klingel an de Huusdöör ganz to swiegen. Wi seten an den Disch un luren in dat flackern Talglicht. Wi weren an’t Höpen, dat de Strom över kort wedderkamen much. De Töverie geev uns Tiet to simmeleren. Wi weer dat woll, wenn de Strom mal dagelang wegblieben dee? Dat weer gornich uttodenken. Uns Dagesloop wöör sik bannig ännern. As in oll Tieden dee dat Dageslicht den Afloop vun uns Dagen bestimmen. Mit de Höhner in’t Bett un mit de Höhner wedder ut de Feddern. So as uns Vöröllern dat al maakt hebbt. Männich Handwarken kernen hüdigendaags ohn’ Strom ornlich wat to Blocks. Keen Bäcker kunn backen. Keen Slachter kunn Wurst maken. Keen Meierie kun Melk verarbeiden. Keen Druckerie kunn Zeitungen…. „Dor! De Strom is wedder dor.“ De Lampen an’t Plinken. De Köök is wedder blankern hell. Dat grell Licht bringt Pien in de Ogen.
En dreeviddel Stunn hett he uns proven laten, as dat is, wenn he mal nich dor is. Oder anners seggt, wi is dat goot, dat wi em hebbt. Em, den Strom, den wi överall för uns de Arbeit laten maakt. De uns dat Leven so bequem maakt. Vun den aver lütt Kinner in Angst un Schrecken kaamt, wenn he to Avendtiet up’n Stuts mal ganz utblifft. Wenn he üm uns en gräsig Düüsternis maakt.
Disse Geschicht zeigt uns nur as en lütt Bispeel, wat en Stromutfall bi uns allens anrichten deiht. De Lüüd in männich Landstrichen vun USA, Kanada, Dänemark, Sweden, Italien un in jüngst Tiet in Frankfurth un Lüneborg hebbt dat al dörchmaakt. Een kann nur höpen, dat wi an sowat vörbi kaamt.
Rolf Schwippert
Unser Travemünde, 2003, Heft 4/317