En Grandspeel
„Achtein, twintig, twee, dree, veer“, tell de Schoolmeester mit faste Stimm den Koopmann dat Speel ut sien Korten vör. De twee weren vun de Skatrunn, de sik dääglich twüschen de Meddags- un de Kaffeedrinktiet bi den Kröger in de Kurgoordenstraat tosamenfinnen dee. In de Tiet, wo de Koopmann sien Laden slaten harr, un wo se meisttiets alleen in de Gaststuuv weren. So ok an dissen Dag.
Se weren in en vun de gemüütlichen Weertshüüs, vun de to de Tiet noch en ganze Reeg in Tramünn to finnen weren. Wo’t vörkamen kunn, dat de Kröger to sien Stammgast, de ja meistendeels ok sien Frünnen weren, seggen dee: „Kiek doch mal’n Ogenblick na’t Geschäft. lk mutt mal even in de Köök. Dor staht de Kartüffeln up’t Füür. Mien Fru is graad mal ut’n Huus um wat intoköpen.“
Se seten an den runnen Disch in den vörderen Enn vun de Gaststuuv, glieks neven dat groot Finster, wo een na de Kurgoordenstraat rutkieken kunn.
De Runn, de dor tosamenseet, weer de Koopmann vun wiederlang, de Sniedermeester, de nich wiet vun den Koopmann wahnen dee, de Schoolmeester ut de Roos, dat heet – uns Schoolmeester -, un de Kröger sülven.
Se kemen bi den Kröger tosamen, üm sik bi en poor Runnen Skat vun de Vörmeddagsgeschäften to erhalen. Dorbi natüürlich ok en Beer un’n lütten Kööm to drinken. Avers ok, un dat weer en vun de wichtigen Grünn, üm dat Nieste ut’n Oort un ok vun Butenkant Oort to hören un uttotuschen. Vun Butenkant geev dat heel veel to vertellen, denn se schreven dat eerst Johr vun den tweten Weltkrieg.
En Grandspeel weer an’t Lopen. Dorbi güng dat hoch her. Enen eenzigen Stich noch, un de Schoohneester harr sien Speel in’t Reine. Graad harr he dorför de letzt Koort mit harten, luden Slagg up den Disch nagelt. Sien rechten Arm hüng noch utstreckt över den Disch. Mit förchterlich luden Dunnerslag hau bats wat swores up Arm un Disch. Gliektiedig weer dorbi en gräsig Rumpeln un Pultern in’n Ruum. Blitzsnell bree sik vun den Disch en hellgries undörchsichtig Stoffwolk ut. As mit lang Arms greep de hastig üm den Disch un de Koortenspeelrunn. Bree sik rasch bit in den letzten Winkel vun de Gaststuuv ut. En grell un luut Schrien bröök in de Stoffwolk los. Dat güng dörch Mark un Been. En Schrien so luut un grell as vun en Swien dat bi’t Slachten vun de Axt nich up de richtig Stell drapen worrn is. Mang dat grelle Schrien misch sik dat Pultern vun ümfallen Stöhl un hastig Trampeln.
Na un na lich sik de Stoffwolk en beten wat up. Se hüng avers noch lang as so’n Morgendunst in den groten Ruum.
Vun de veer ut de Skaüunn weer toeerst de Schoolmeester in de lichter warden Stoffwolk uttomaken. He sprüng vun en Been up dat annen. Böög sik na de Siet un ok wedder trüch. Klemm sik de recht Hand afwesselnd mang de Knee un ünner den linken Arm. Schree dorbi ümmer noch unbannig in enen Törn. He schien grote Pien in de recht Hand to hebben. Bi’t Wesseln vun de Knee na de Armhöhl kunn een utmaken, dat de Hand asig mit Bloot versmeert weer. De Jack üm de link Armhöhl un de Büx an de Knee weren ok ornlich wat mit Bloot versmeert. Wat weer passeert?
Ja -, wat in den sülvigen Ogenblick, as de Schoolmeester mit dannigen Slag de Koort für sien letzten Stich up den Disch knallen dee, allens aflopen is, mutt ik de Reeg na vertellen.
De Fuust mit de Koort rums up den Disch. Just in den Ogenblick suus mit luud Rumpeln un Pultern en groten Placken Putz vun de Deek hendal. Wull bald so’n Meter in’n Dörchmeter. Genau up de Meern vun den Disch to. Haut mit gräsigen Dunnerslag as so’n Vörslaghamer up den Schoolmeester sien rechten Arm un den Disch. Sprüng dorbi in dusend Stücken uteneen. Leet up’n Stuts de griese, undörchsichtig Stoffwolk upstiegen. Prammt as so’n Blitz en unbannig Pien in Fuust un Dumen vun den Schoolmeester. Leet em luudhals schrien as harrn se eum afsteken. Leet em ok vör luter Pien vun en Been up dat anner springen.
De annern dree kemen wenig later ut de Stoffwolk to’n Vörschien. Se harm Möh, dat se sik wedderkennen deen. Se stellen fast, dat se un ok allens wat in de Gaststuuv hüng, stünn un leeg utseh, as harr de Konditer vun Bäcker Haas ut de Vörreeg allens stunnenlang mit sien Puderzuckerseef afstreut. Aver se harrn, welk en Wunner, bi dat swore Unglück sünst wieder kenen Schaden afkregen. De gräsig Dunnerslag, dat Rumpeln un Pultern un dat lude Schrien vun den Schoolmeester harr se all dree förchterlich Schrecken injaagt. Vun disse förchterlichen Schrecken hebbt se sik eerst na en ganze Wiel, un dat nur mit Hülp vun enen lüden Kööm, erhalen kunnt. Bi den Schoolmeester harr sik dat lude Schrien mit de Tiet in elendig Jammern un Stöhnen wannelt. He krümm sik aver ümmerto noch vör Pien. De Dokter stell later fast, dat de dalsusend Putzplacken em den Dumen braken un en brede Wunn in de Hand slaan harr.
Dat gräsig Unglück hett liekers aver ok noch Vördeel bröcht. – Profiteert davun hebbt de Dokter, de Muurmeester, de Malermeester un ok wi Schoolkinner. – De Dokter kunn Hand un Dumen wedder tosamenneihen. De Muur- un de Malermeester dörven de Deek un de Gaststuuv wedder fardig maken. Un bi uns Schoolkinner leep de Unnerricht so över dree Weken blots mit halve Kraft.
Rolf Schwippert
Unser Travemünde, 2005, Heft 2/323