De Ries Mööv!
Vör korte Tied stünn in’t Blatt watt vun den Mövensteen. De sall vun den Riesen Mööv dor hinsmeten sien. De Ries harr blots en Oog. De Riesen hebbt jümmer so geern mit de groten Steen speelt. Bi’t Wettsmieten von dat Brodtener Över na den Priwall hett de Ries Mööv nich wiet noog smeten. De Steen bleev up düsse Siet vun de Traav an’n Strand liggen.
Wi kennt em as Mövensteen. De weer ja wull en tietlang verswunnen. Aver man hett em wedder funnen. Al ümmer trock de Steen Groot un Lütt an. Se sünd up em rupp kladdert un hebbt sik knipsen laten. Annerletzt harrn sogoor junge Lüüd en Steenfigur up em but. De sehg meist enen Klabautermann liek. Nu sall de Mövensteen villicht as Denkmal up de gröne Wisch bröcht warrn.
All de groten Steen vun’t Brodtener Över süllt vun de Riesen över de Traav smeten sien. Dor is denn mal de Priwall ut worrn. De Riesen hebbt aver nich blots mit de Steen speelt, so vertellt de Saag. Se hebbt ok geern de Scheep, de up de Traav ankemen, kapert un tweibraken. Dor hebbt se sik denn Speeltüüg ut maakt.
De Riesen sünd mit de Tied utstorven. Aver de Ries Mööv weer wull besünners taag, he weer överbleven. He hett de Tramünner Fischer grote Angst injaagt. Se kunnen em nich bikamen. Se wüssen sik kenen Rat mehr.
Nu harrn de Fischer vun dree Elschen höört, de bi Reinfeld in den Elschengrund leevten. En vun de Fischer möök sik up den Weg. Bi Wesenbarg dreep he de Elschen. He vertell ehr vun sien Noot un bröch sien Anliggen vör. Se kunnen em enen Zauberspruch mit up den Weg geven.
As de Ries Mööv nu wedder mal de Scheep vun de Fischer plünnern wull, sliker sik en vun de Fischer an em rann un reep den Spruch, den em de Elschen mitgeven harrn.
„Wode weet dat Woort alleen,
Wode helpt hier, anners keen
Wode ruunt dörch Elschenmund
un dat rechte Woort ward kund:
Böse Ries up lange Been,
bliev so stahn un warr to Steen!“
In den glieken Ogenblick, so vertellt de Saag, wöör de Ries to Steen. Un so steiht he noch hüüt an de Münnung vun de Traav. Blots sien glöhnig Oog weer ni verzaubert. Dat lücht noch wieder, as weer’t ut Füür. Dor hebbt denn de Tramünner enen Lüüchturm ut maakt. Un bit vör eenige Johr’n hett he noch jümmer mit sien Füüroog na de Scheep keken.
Hüüt is de Ries Mööv blind. Sien Füür brennt ni mehr. Dat Oog hebbt se in dat hoge Maritim insett. Hööpt wi, dat em dat ni to dull argert hett. Dat heet, wenn man den Ries argert, kümmt Leges över Tramünn, graad as bi’t letzt Hochwater in’t verleden Fröhjohr. Dor smeet he allerhand grote Steen un Sand bit up up de Promenaad. Böör sogoor de Platten an un smeet se dörcheenanner, so dat dütt Johr de ganze Promenaad nied maakt warrn mutt. Wüllt höpen, dat he sik dormit begöschen lett.
Text und Fotos: Antje Heßler
Unser Travemünde 2011, Heft 2/346