De Levensboom!
(Thuja occidentalis)
Siet tominnst sösstig Johr steiht he al in den Goorn vun mien Naver, mien Fründ de Levensboom!
Toeerst weer he knapp mank de annern Büsch un Bööm to sehn. Aver mit de Tiet reck he sik hoch. Nu kann he över allens röver kieken.
Twee Generatschoon hett de Levensboom al överleevt. Nu kümmt de dritte an de Reeg. Oftins bün ik an em vörbi gahn.
In Winter harr he en witte Peltzmütz up. Wenn denn de Kattekers in em rüm turnten un Kriegen spelten, stööv dat ornlich Snee. In’t Fröhjohr versöchen verscheden Vagels enen Placken för ehr Nest to finnen.
Eenmal wull de Heister sik dor sogoor sien Huus buun. Dat hett de letzte Naver aver nich tolaten.
Bald dreev de Levensboom niege Telgen un de Sommer kunn kamen. Jeedeen Johr wöör he en Stück gröter. In Harvst smück he sik mit Spinnennetten. Dat sehg besünners smuck in dat Gröön vun den Levensboom ut.
Na eenige Johr’n streck he de Arms vun sien Telgen över den Goornweg. Ik müss den Kopp intrecken, wenn ik dor vörbi wull. Annerletzt hett he mi mit enen Telgen sogoor de Mütz vun Kopp smeten. Ik müss mi bücken.
Dor wöör ik den dicken Stamm vun den Levensboom wies. Up en kräftig Been stünn he dor un plier mi mit en vun sien groten Ogen to. Meist as wull he mi vertellen. „Ik stah hier seker noch länger up en Been in düssen Goorn, as du bi di mit dien twee Been!“ En vun sien annern Ogen zwinker mi to.
Text und Fotos: Antje Heßler
Unser Travemünde, 2014, Heft 4/360