Dat Ei
Wenn ik an miene Jugend trüchdenken do, denn mütt ik seggen: schön, aber ok manche Haken un Ösen un Strukwark!
Wenn an Sünndag na’n Eeten dat Gespräk käm „Wo gaht wi hüüt Namiddag hen?“, denn sä mien Vadder to uns beiden Jungs: „Hier hett jeder eenen Groschen, nu gaht na de Hanseaten-Böhn un holt juch nich up.“
De Hanseaten-Böhn wier in de Kurgartenstraat, dor wo jetzt de AutomatenSalon is, dor wier de Niederlag vun de Hansabruerie, dor up de Deel stünn de Beerwagen un ünner de Planen löt sik dat so goot speelen. Doch hüüt wier dat anners. Wie harrn jeder eenen Groschen, un de müßte ierstmal ümsett war. Aber wie? Dor füll mienen Brüder in, an de Strandpromenad in den Gorden von’n Fürstenhoff steiht een Automat. Dor legt een Hohn för’n Groschen een Ei un gackert dorbi. Ja, dat also wier dat!!!
Hen na den Automaten. Wie gaht de Kurgartenstraat hoch, stolzt vorbei an de Hanseaten-Böhn, rin in de Binnenallee! Un vörnan rechts Senator Evers sien Höhnerhoff. Erste Station! Wie gaht an den Tuun lang un dor in’t Gras liggt een Ei! Wi kriegt wi dat dörch den Maschendraht? Een Stock mütt her! Mit een Haken an. Un denn mütt wie versöken, dat Ei an den Tuun rantotrecken, un dat gelingt! Miensch, is dat Ei groot! Vielleicht een Ei von de Puten, de dor loopt! Langsam, langsam, sünst geiht dat Ei noch kaputt. Ganz vorsichtig dörch den Draht! So, dat harrn wie! Uns Mudder ward sik freuen. Ik stick dat Ei in de Büxentasch un de Reis geit wieder.
Hen na den Automaten mit dat Hohn, dat Eier leggen sall un gackert. Wie gaht vun de Kaiserallee twüschen Possehl-Villa un Fürstenhoff dörch den Gang na’n Strand. Dor in’n Gorden steiht de Automat. Mien Broder seggt: „Du, dat is he nich, dor is keen Hohn up.“ Ik segg aber: „Dor is doch een Lock, dor kamt de Eier rut“ „Nee, nee“ seggt he, „ik weet nich recht,“ „Kannst du dat lesen, wat dor steiht?“ „Nee, dat is för mi to hoch.“ Ik segg: „Goot, ik riskier mienen Groschen“ un steek em rin in den Schlitz. He klappert un fällt in den Automaten dal. Un nu?
Nu treck ik an dissen Hebel un denn, denn kümmt det Ei! Ik stell mi grad vör den Kasten un treck, un up eenmal kümmt ut den Apparat een Strahl as Wader midden in’t Gesicht. 0- dat brennt! Een bitten heff ik ok in’t Oog kreegen un dat Schüern un Wischen geiht los! „Wat is dat denn“, seggt mien Broder „Dat wier aber keen Ei!“ „Nee, dat wier nur dat Witte von’t Ei, nich mal dat Geele!“ He seggt: „Bür mi mal hoch,“ Un he buchstabiert: „Groschen einwerfen, Hebel rumdrehen, vor die Öffnung stellen und der Duft von Maiblumen wird Sie erfrischen!“ „So’n Schiet un disse Geruch!“
Nee, wi sünd doch to dusselig! As wi wieder gaht un beegt na de Promenad rup, dor – wat is dat? Dor in’n Vörgorden steit de Höhnerautornat baben up mit dat Hohn, dat Eier leggt! 0, sowat! Doch mien Broder harr ja noch sieben Groschen.
Nu aber ran! Un schon klötert de Groschen dahl un tatsächlich – een Ei ut Bleck klötert rut. Un tweemal gifft dat Hohn eenen Ton von sik. Dat harr avers mit Gackern nix to doon. Doch wi harrn dat Ei. Wat dor wull in is? Klötern dä nix. An eenen Steen schlögen wi dat Ei up. Un nochmal erleevten wi eene Enttäuschung: de Bonbons, de dor in wiern in dat Ei, wiern week un matschig. To dull wull harr de Sünn up dissen Automaten schient, so dat se week worden wiern. Doch wi wullen keenen Schaden mier lieden un lickten dat Papier af. Nu kunn ja de Heimreis losgahn.
Ik föt in mien Büxentasch: dat Ei wür noch heel – Gott sei Dank! Över de Promenad un den Yachthafen schlenderten wi na Hus.
As wi in Höhe Apothek sünd, dor wo Dr. Gerdes un Dr. Paeprer ehre Praxis harrn, dor föllt doch na de Trav dat Över so sachte af. Dor seggt mien Broder: „Kumm, Otto, wi wöltert hier mal den Barg dahl. Du liggst ünnen un ik babenup“, -un ’KNACK’ seggt dat, un dat Ei is twei. „Miensch“, seggt mien Broder, „wat is, heff ik di to dull drückt? Dat stinkt hier ja so.“ „Nee“ , segg ik, „in de Büx is nix, aber dat Ei is kaputt“ „Ach“, seggt he, „dat wier wull fuhl, dorher de Gestank. Wat nu?“ Wi gaht na de Trav dal, Büx uttrecken un de Tasch utwaschen. Wat för’n Gestank! Dor is noch wat an de Ünnerbux dallopen. „Ja, ik seh dat all, un wat makt wi nu?“ „Treck man de Büx wedder an“, seggt mien Broder, „de is ja’n beten natt, doch so kolt is dat ja nich.“ „Aber de Gestank“, segg ik. „De vergeiht“, meent mien Broder, „wenn du jetzt den Maiblumenduft harrst ut den Automaten, denn wier dat anners. Aber kiek mal, de Eierschalen dor in de Büxentaschen – dat klewt all. Lat dat Futter vun de Taschen ruthängen, denn drögt dat ehrer. Aber stinken deiht dat ümmer noch.“ „Lat“, segg ik, „dat gifft sik mit de Tiet“. Un wi gaht na Hus.
Mieh Mudder hett mi dat glieks ansehn, wat los wär. Un se höll sik gor nich lang up. Rut ut de Klamotten un rin in de Waschwann. Un dat Stinken wier vörbi! Gröne Seep un Kernseep dünnen ehr mögliches un de mienschliche Geruch wier wedder herstellt.
Ja, sowat geef dat to eene Tiet, as ik’n Jung wier.
Een schlimme Tiet 29, 30, 31 – aber Tramünn!
aus: Otto Timmermann vertellt …
Unser Travemünde, 2002, Heft 1/310