Das gifft se doch noch
Dat Johr weer fast an’t Enn. En Dag weer noch na. As dat schien, harr disse Dag sik vörnahmen, allens dat natohalen, wat in’t verleden Johr meist en beten to koort kamen weer. Na en klore, kole Winternacht wull he enen richtigen schönen Sünnendag warrn, as he beter nich sien kunn. Al in de Nacht lüchen all de Steerns. Dorto lach de Maansichel ut den swarten Häven. De klore frische Luft leet dat Thermometer twüschen 5 und 6 Grad ünner Null anzeigen. Al an’n fröhen Morgen tröök he sien blau Kleed över, ohn ok blot den lüttsten Zippel Wolk to wiesen. He geev Ruum für de strahlend upgahend Sünn.
Up de Straat tööv al de hele Nacht en Auto. Nu stünn dat in den blanken Sünnenschien. De Schieven weren tofroren, graad as harr een de Gardienen totrocken. Bi’t näher bekieken weren dat allens smucke Iesblomen. De reinsten Kunstwarken ut Bagens, Fadens, smalle un brede Striepen. Welk as groot un lütte Feddern mit Zacken un Spitzen.
Genau solch Iesblomen de uns as Kinner neescherig maakt hebbt. De för uns Radels weren, wi se enstahen kunnen. Mit de Finger sünd wi dorup lang föhrt, bit se smölten deen. Hebbt Löcker rin puust, dormit wi dörchkieken kunnen. In de hüdige Tiet, mit Duppelglas- un Thermoschieven, sünd se swoor nur to finnen. Aver dat gifft se doch noch, de Iesblomen, tominst up Autoschieven.
Unser Travemünde, 2008, Heft 1/334