De Esel vun’n Sünnerklaas
De Graue weer al recht to Johr’n kaam. Jümmer sworer füll em dat, in de Wiehnachtstiet de velen groten Säck vun den Sünnerklaas na al de lütten Kinner to slepen. Bi groot Küll un oftins hogen Snee stapp he ümmer gedüllig achter den Olen her. De harr sik in de letzten Johr’n al enen Wagen toleggt. De Sünnerklaas harr mitkregen, dat de Graue nich mehr so fix weer. Aver dat Trecken vun den Waag weer ok keen licht Stück Arbeit. Twors harr he sik den Sommer över goot verhalt. Un egentlich freu he sik ok al dull up de Wiehnachtstiet. Dat weer to schöön, wenn de Ool en vun de Säck upmaakt un för de lütten Göörn wat ut den Sack haal. Denn lüchen de Kinnerogen mit de Steerns üm de Wett. Aver belütten sull de Ool doch an en jungen Esel dinken.
De gode Graue stünn in’n Stall un weer an’t Senneern. He dach geern an sien Kinnertiet torüüch. Dat weer al recht lang her. In’t Fröhjohr weer he up de Welt kamen.
Toeerst kunn he knapp up de wackeligen Been stahn, besünn he sik. Ümmer wedder harr he dat versöcht. As he dat endlich schafft harr, sehg de Welt mit eenmaal ganz anners ut.
Luder lütte un grote Lüüd bekeken em. De lütten Kinner repen begeistert: „Ist der kleine Esel niedlich!“ De een oder anner versöch em den Kopp to kraulen. „Was hat der Esel für ein weiches Fell,“ höör he denn. Sien groten Ohr’n spelen dorbi hin un her.
Bang müss he nich hebben, sien Modder weer ümmer dicht bi em west.
Neeschierig harr he sik denn noch allens ankeken. Aver denn harr he sik lever eerstmal wedder up dat weke Stroh leggt.
Ümmer noch weer de Graue an’t Senneern. De Tiet güng dormals gau in’t Land. Dat weer Sommer un he weer al ornlich wat ranwussen. He keem mit anner Esel up de gröne Wisch. Dat weer en Spaß, wüss he noch. Üm de Wett hebbt se dor „I-aaa“ ropen.
He kreeg ok al en hellblau Halfter anpasst. Dat stünn em besünners goot to sien grau Fell. De gröttern Esel wöörn vör en Kutsch spannt Dat harr he ok geern mal maakt.
Dormals harr sien Modder em vertellt, dat in de Wiehnachtstiet mitünner de Sünnerklaas keem, um sik Hölp vun uns to halen. Dat weer en groten olen Mann mit langen sneewitten Bort. Enen langen düsterroden Mantel un grote swore Steveln harr he an. He söch sik denn enen besünners smucken un starken Esel för de Wiehnachtsarbeit ut. To geern wöör he för den Sünnerklaas arbeiden, weer dunntomaal sien Wunsch. Wat he dor wull allens to sehn kreeg …?
He dach wieder an de olen Tieden. In dat Johr weer de Sommer bald vörbi. Buten weer dat nachts al teemlich koolt. De Winter mell sik an. De Steerns funkeln vun den düsterblagen Heven. Sehg ut, as zittern se vör Küll. Alle Esel wöörn vun de Wisch haalt. Se kemen alltohoop in enen Stall. Dor harr he neven en annern Esel en Box kregen.
As wenn dat hüüt weer, höör he noch de sworen Schreed. Se kemen na den Stall. He harr de groten Ohr’n spitzt. Denn pulter dat gegen de Döör un en olen Mann klink se up. Sull dat de Sünnerklaas ween? — Mit depe Stimm mell he sik: „Dat is wedder so wiet. Wi kriegt en Barg to doon. Ik bruuk enen jungen kräftigen Esel!“ — Em klopp domaals dat Hart bit to’n Hals. Sull de Ool villicht em vun all de Esel utsöken? De Ool bekeek sik een na’n annern. Klopp bi den een mal up den Rüch, üm den annern güng he rümm. Keek, wo groot he weer. Aver ümmer harr he noch nich den Richtigen funnen. Nu keem he an de Reeg. De Ool brumm wat in sien Bort. Klopp em ok up den Rüch un keek em ganz genau an. „De sall dat ween, den Esel nehm ik mit!“
So weer dat kamen, dat he al lange Johrn bi den Sünnerklaas in Deenst weer. He harr veel to sehn kregen un veel beleevt, Godes un ok minner Godes. Mitünner harr man em enen dummen störrischen Esel nöömt. Aver meisttiets weer he wegen sien Gootmödigkeit beleevt. De lütten Kinner müchen em besünners geern. Hoffentlich funn de Sünnerklaas wedder enen truen un goden Esel, de em dat Geleit geev. Dat weern sien Gedanken. Dit Johr wöör he dat wull nochmaal wedder schaffen.
vun Antje Heßler
Unser Travemünde Heft 4/392