Vanilje
Also, de lütte Timmi, acht Johr olt, dat is di villich een groten Leckertähn! De langt düchtig to, wenn Mudders dat Eten up’n Disch bringt. Un wat rüükt dat jümmers fein! Man dat gifft wat, dor lött he allens för stahn: Vaniljepudding, Vaniljeies un allens, wo süs noch Vanilje an is. To schöön! Un an’n besten smeckt em rode Grütt mit Vaniljesooß. In de Sooß süünd so lütte swatte Stippels in, sehn meist so ut as Flegenschiß. Man dar smeckt, un wat’n Rüük dorto! Dat gifft nix Schöners! Un Timmi sien Nääs un sien Tung, de strieden sick, wer woll beter rüken odder smecken kann. Na, eigentlich ’höört dat je tosaam’.
Nülich weer Timmi mal up’n Markt un ströper’ dor so’n beten rüm. Em güng dat as’n Köter. He wüß’ gor nich, wo he seine Nääs henhollen sull: Na de Braatwustbood odder de Käässtand odder den Brootwagen. Na, eerstmal kieken, un Timmi klimper’ so’n beten mit sein poor Pieselotten in de Büxentasch rüm. Oh, dor weer een Wagen mit allerhand so lütte Zellophanbüdels mit wat in, un een kunn nich eenfach seggen: dit rüükt na Peper odder „Knobi“ odder Muskatnööt un noch wat. Na, Timmi kunn je al lesen, un so füng he an to bookstaberen. O-o-o-re-ga-no, Ba-si-li-kum, Ro-sen-pa-pri-ka, Ppi-ment… . Dat weer je nich so eenfach.
Un denn harr he sick fastkeken an so smalle lange Gläss, dor weren swatte verdrögte Stickens in, sehn meist so ut as Lakritz. Timmi keek sick den Kraam nipp an: Va-Va-nil-le. Minsch Vanilje! Dat weer je prima! Dat weer je dat, wat he an’n leevsten müch. Man düer wer dat je. Fief Mark för dree lütte Stickens in een Glas! Egaal, Timmi kööf’ dat. Em leep al dat Water up’e Tung tosaam’, un he kunn gor nich so gau dat Glas upstöpseln. Vanilje, ik kumm di neger! Un he happs dor ollich röber, man wat weer dat? Dit sull Vanilje sien? Tüünkraam! Rüken dee dat je so’n beten dornah, man smecken? Igitt! Wer harr nu recht? Sein Tung odder sein Nääs?
Dat help’ al nix, he müß’ dat utspeen. Dor kunn he nioch gegenan! Un denn hett he dat Glas mit de Resten in de Büxentasch steken. Dat wull he mit Mudders besnacken. Dor harm’s em woll ansmeert up’n Markt. Na, Mudders hett em denn verkloort, wo se mit de Stickens ümgeiht: de warm upsneden un utkratzt. Un dat ward denn in Melk all’n beten mitkaat. De Stickens fisch Mudder nahst wedder rut, man de swaten Stippels, de so utseht as Flegenschiß, de blievt in. Un de geeft denn nahstens den schönen Smack.
Na, nu is uns’ Jung wedder ’n beten klöker worrn. Man so’n Glääs mit de ollen swatten Stickens, de köfft he sick nu nich noch mal. Dor sall sein Mudder sick man mit aftasen.
Brigitte Fokuhl
Unser Travemünde, 2001, Heft 1/306