Sünd noch dor!
Üm de Meddagstiet maakt en Gothmunner Fischer sien Boot an de hoge Kaimuur vun de Trav fast. He wull sien Fang glieks ut Boot verköpen. So en beten verloren lehn sik dat lütt swarte Shipp an de hoge Kaimuur. Baben vun de Muur ut kunn man dat Deck von dat Shipp goot överseh’n. Hupen vun Netten stünnen an Deck. Dorneven Fischkisten mit leve Bütt un mit grote un lütte Dösch. Dösch so twüschen twee un söß Pund swoor. De Fischerlüüd weren an’t puken de Fisch un den Bifang, allerhand Seegras un lütt Gedier, ut de Netten to kriegen. Laag üm Laag nehmen se vun de Netthupen un sammeln se af. Hellig schimmern de Fischliever dörch de Maschen. Man kunn vöraf al seh’n, ob en Dösch oder en Butt to’n Vörschien kamen sull. Nu kunn man mank de Maschen enen teemlich groten Dösch utmaken. De nächst Laag vun dat Nett geev den groten Fisch frie. Enen korten Ogenblick stünn de Fischermann unbeweglich un luur up den groten Fisch. De wull so bi föftein oder mehr Pund up de Waag bringen sull. Mit beid Hannen böör he den Fisch ut dat Nett. Den Dösch na sien Kolleeg wiesend röpt he mit Freud in’t Gesicht: „Se sünd noch dor!“
Ja, se weren also noch dor, de groten Oostseedösch. Wüllt wi höpen, dat se sik noch oftins zeigt un in’t Nett gaht. Dat de Fischerlüüd ok in de tokamen Tiet enen goden Fang mit veel grote Dösch na Huus bringt.
von Rolf Schwippert
Unser Travemünde, 2008, Heft 3/336