Stammdisch
In de Tiet, as Tramünn noch enen Barg mehr Grootfischers, enen Fischmeister un in de Vörreeg noch enen Fischerkroog harr, seten se tosamen. Fischerslüüd, de Fischmeister, de Breefdräger un de Kröger vun den Fischerkroog. Se seten üm den groten, runden Stammdisch glieks neven de Theek achtern in de grote Gaststuuv. Twee düsterfarven Leddersoffas möken enen Winkel üm den groten, runnen Stammdisch. Dat en stünn langs an de Finsterwand. Dat rechte Koppenn lehn gegen de Theek. Dat anner stünn quer dorvun in den Ruum rin.
Up den Sofaplatz direkt an de Theek seet de Breefdräger. Dat weer alle Daag sien Stammplatz. Den möök em ok keeneen striedig. Sien linken Arm, siet den ersten Krieg harr he den annern nich mehr, lehn up de Kant von de Theek. Sien Hand greep üm en vull Beerglas. Mit den Beerwarmer, de in dat Glas steek, röög he af un an dörch dat frisch tappte Beer. Neven em seet de Fischmeister. De weer mit enen Glassticken in sien dampend Grogglas an’t Rögen. Up enen Stohl vör de Theek harr de Kröger sien Platz. Wennt bi’t Beertappen hoch her güng, kunn he vun dor ut sien Fru snell ünner de Arms griepen. De annern ut de Runn weren all to Hoop Fischerslüüd.
Annern Dag weer Sünnavend. De Dag in de Woch, wo de Fischer nich rutföhren deen. De Fischerslüüd harrn gode Fäng anlandt. Vele Zentner Hering un Dösch hebbt se bi de Genossenschapp aflevern kunnt. Dat bröch en good Stück Geld. Dat gode Geld un annern Dag nich up See to möten weren dor to andahn, sik an’n Avend in’n Kroog tosamen to setten. Wieldat se mit Fischen un Nettslippen vele Stunnen tobrächt harrn, weer ehr so allerhand dörch den Kopp kamen. Doröver leet sik an’n Stammdisch goot snacken. Dat rusig, kolle Weder buten up See harr se nochto hungrig un noch mehr döstig maakt. Welk harrn al Fisch un Geld na Huus bröcht un to Avend eten. De mit den ganz groten Döst weren foorts vun Bord ut in’n Kroog lannt.
Intwünschen weer dat al ornlich wat laat worrn. De grote Gaststuuv weer aver immer noch vull Lüüd. Graad as lichten Nevel hüngen gries blage Swaden vun Tabaksqualm ünner de Deck. Vun Tabackspiepen, Zigarren un Zigaretten stegen immer niege Ringen un Fadens vun Tabacksqualm sachten in de Hööcht. Se vermischen sik baben ünner de Deck mit de Qualmswaden. En dunstig Röök stünn in den Ruum, de na süerlich Beer, annermal mehr na söötlich Grog oder ok na würzig Taback rüken dee. De in de Nääs kettel un männichmal in de Ogen brennen dee. De Larm vun de velen Gäst in de groot Gaststuuv möök, dat de Snackerie an den Stammdisch ok nich graad lies vör sik güng. Dat harr enen gewichtigen Vördeel. Sorg dat doch dorför, dat de plinken Ogendeckels bi den enen oder den annern vun de Fischerslüüd de meist Tiet baven bleven. De Warms in de Gaststuuv un dat ruhig Sitten an den Beerdisch möken dat Gegendeel. As ümmer up de Fangreisen weer de Slaap ok ditmal wedder to kort kamen. Dat Plinken mit de Ogendeckels un dat dormit verbunnen Nalaten vun dat Upmarken bi den enen oder den annern ut de Runn, weer dat iefrig Vertellen un Diskereren an den Disch avers nich en beten hinnerlich.
De Snackerie güng, woans kunn dat anners sien, üm allens wat vun de Fischerie to besnacken geev. Dat güng toeerst üm de goden Fäng, de se in de letzt Tiet na Huus bringen kunnen. Se snacken över de Fohrtügen, över de Motoren un den düren Brennstoff, över de Netten un wat sünst noch to besnacken weer. Se lannen an’t Enn ok bi de Drinkerie, wo se graad so recht mit in de Gang weren. Se wüssen to vertellen, wi männich Lüüd to de Drinkerie stünnen. Dat de een ornlich wat un de anner nur weniger verdrägen kunn. Dat welk eenfach nicht noog kriegen un keen Enn dorbi finnen kunnen. Se snacken ok dorvun, dat männich welk ehr Last mit de Drinkerie hebbt. Möken dorto över den enen ehren Spaß, sporen aver ok bi den annern nich mit spöötsch Bemarken. Se ut de Runn kunnen alltohoop enen groten Stevel verdrägen. Dorför sorg nich toletzt de solten Seeluft.
De Breefdräger un ok de Fischmeister harrn beid bitlang nich veel in dat Ünnerhollen ingrepen. Nu avers mellen se sik naeenanner to Woort. „Dat will ik juch seggen“, leet de Breefdräger weten, „de mit den Alkohool nich ümgah’n kann, den kann ok de Dokter nich helpen. Dorbi mütt een ok weten, de gröttst Fiend vun de Minschheit is nu mal de Alkohool. Dat weer al immer so.“ – „Dorbi gifft dat twee Oorten wi de Alkohool mit de Minschen ümgeiht“, füll em de Fischmeister in’t Wort. „De enen bringt he üm. Dat is bi de mehrsten so. De annern warrt vun ein konserveert.“ Dit philosophisch Utleggen vun den Fischmeister kööm bi de Lüüd vun de Runn up ganz ünnerscheedlich Oort an. Dat kunn een vun de Gesichten aflesen. Welk zeigen ernsthaftig un tostimmen Nickköppen. Anner möken en griensch Gesicht. Noch anner kemen an’t Lachen. jedereen söh de Saak even vun en annner Siet. – All an den Stammdisch wüssen, dat de Fischermeister sik to de tweete Soort tellen dee. Üm dit to ünnerstrieken wenn he sik an den Kröger: „Laat man noch mal ’n lütten Grog kriegen.“
Man mütt fasthollen, se hebbt dat dormaals al wüßt, de Alkohool bringt vele Minschen üm de Eck un wenig blots warrt vun em konserveert. Nu maak een wat gegen den groten Döst vun de Arbeit bi de solten Seeluft.
Rolf Schwippert
Unser Travemünde, 2002, Heft 3/312