Slecht Geweten
Dat weer twischen Wiehnachten un Niejohr. Jedereen weet, wo hild man dat dor hett. Ick harr Besöök un den müß ik na Huus bringen; de weern slecht to Foot. Dat Auto stünn vör de Döör. Buten weer dat düster un bannig koolt. Bi’t Instiegen mark ik, dat de Heckschiev ni ganz kloor weer. Dach avers, dat geiht woll ok so. Sett den Wagen langsam trüch, un höör achtern an mien Auto so’n beten komisch Geräusch. Weer ik irgendwo gegen föhrt? Dat weer seker de Boom, de güstern in de Nacht von den Sturm ümweiht weer. Rangier dat Auto ’n beten hin un her un föhr los. Mien Besöök heff ik goot aflevert.
Up den Weg trüch na Huus geiht mi dat Geräusch noch jünnner dör’n Kopp. Weer dat würklich de Boom? lk föhr den Wagen in de Garasch un kiek mi buten noch en beten üm. Wat is dat? De Wegwieser steiht ganz scheef! Dat weer’s du doch hoffentlich nich! Nee, dat harr sik doch seker anners anhört. An’t Auto weer in’n Düstern ok nix uttomaken. Aver vun den umweihten Boom weer nix mehr to seh’n.
In de Nacht harr ik ’n slechten Droom. De Wegwieser güng mi nich ut mien Kopp. Den nächsten Dag keek ik mi allens noch mal genau an. Ik keem to den Sluß: Dat büst Du doch ween! Am leevsten weer ik glieks hingahn, üm den Wegwieser wedder uptorichten. Awer dat güng jo nich, dor kunn bi Dag jedeen tokieken. Also müß ik noch töven, bit dat düster weer.
Endlich weer dat sowiet, de Straten weer’n leer. Ik keek noch mal na rechts un na links, aver de Luft weer rein. Nu güng dat an’t Wark. Gau harr ik den Wegwieser upricht. Dat güng lichter, as ik dacht harr. Denn pett ik noch ’n beten de Eer fast, un dacht, de Saak is ut de Welt. Düsse Nacht sleep ik beter. An annern Moorn, bi’t Zeitungrinhalen güng mien eersten Blick na mien Wegwieser. Un wat sall ik seggen, he harr wedder sien Schreeglaag innahmen. Wo kunn dat blots angahn? Denn ganzen Dag güng mien Gedanken üm den Wegwieser. As dat düster weer, güng ik wedder an’t Wark. Dütmal nehm ik en poor Steen to Hölp, stütt em dormit goot af, smeet noch Sand babenup un pett allens goot fast. Rüttel denn noch mal ’n beten an em un dacht: Dütmal hölt he. Un ik güng ganz tofreden in’t Huus.
Aver an annern Moorn harr de Wegwieser wedder sien Schreeglaag innahmen. Nu weer dat mit mien Geweten to Enn. Kort entsloten reep ik bi dat Stratenbuamt an, un bröch mien Anliggen vör. De hebbt mi nich na mien Naam noch no mien Adress fragt. Se lachen blots över mi, un menen, dat wöör up de Reeg bröcht. Nu steiht mien Wegwieser wedder un mien Geweten is rein.
Annerdags, as ik mal wedder ganz verleevt mien Wegwieser bekiek, geiht mien Oog tofällig in de Nevenstraat. Dor hüng doch dor en Wegwieser scheef! Müch blots mal weten, wer dor nu en slecht Geweten hett!
Text und Foto: Antje Heßler
Unser Travemünde, 2009, Heft 1/338