Rosentiet
Dat weer in en Lüttstadt, de leeg an en smalle Beek. In de Straten stünnen de olen Hüser dicht an dicht. In de Rosentiet blöhten meist vör jeedeen Huus de Rosenstöck. Dat segh ümmer goot ut.
In de en Straat stünn en besonners lüttes un smuckes Huus. Üm de Huusdöör rank up beide Sieden en Rosenstock. De harrn ganz besonners grote gele Blöten.
Över de Huusdöör weer en lütt Finster, un de Rosen keken al meist in’t Finster.
Wi jeedeen Johr to Rosentiet güngen de Lüüd dörch de Straten un bewunnern de wunnerboren Rosen.
Vör dat lütt Huus bleven se meisttiets stahn.
„Wat sünd dat för smucke Rosen“, höör man denn. Am leevsten harrn se sik en Roos dorvun plückt.
Dat hör’n de Rosen. Stolt strecken se ehr Blöten noch höger. Un de en vun de beiden Rosenstöck meen:
„Wi sünd ok ganz wat Besonneres, wi heet Graham Thomas, wi kaamt ut England.“
De Lüüd güngen aver wieder, denn se kunnen de Rosenspraak nich verstahn.
De beiden Rosenstöck schütteln mit de Köpp. Un de en meen to den annern:
„Wenn de wüssen, wat wi allens vertell’n köönt, se wöörn seker uns Spraak noch lehr’n. Wi sünd nu ok al meist teihn Johr oolt“, meen he.
„Vergeet nich to vertellen, dat vör uns hier ok al en Rosenstock stahn hett, de harr den Naam Marshall Neill“ meen de anner Roos. „He hett bannig swore Tieden mitmaakt. Nu is he up Olendeel un steiht in en windstille Eck. To sien Tiet, dat is al meist hunnert Johr torüch, wahn in dat ole Huus en Schoolmeister mit sien Fru. De weer so’n beten wat gediegen. Se harr pickswatte Hoor un droog ümmer lila Socken.“
„Ja“, wüß de anner Rosenstock to vertellen, „se trock ümmer mit ehr beiden Köh na de Beek un sett na de anner Siet över. Dor leet se de Köh up de Wisch grasen.“
„Flietig weer se ja, dat mut man ehr laten“, meen nu wedder de anner Rosenstock. „Uns olen Broder, den Rosenstock Marshall Neill het de Fru ok goot pleegt. De harr to Rosentied meist so veel Blöten as wi beid tohoop.
De Lüüd, de vörbi kemen, bleven dormals ok stahn un bewunnern de Roos. Denn beluur de Fru aver ut dat Finster över de Döör de Lüüd un hett se luut utschimpt un verdreven.“
„Du, dat weer noch veel leger“, swiester nu de anner Rosenstock, „dat magst kuum vertellen. Dor sall doch wohrhaftig in de Rosentiet en junges Poor vörbi kamen sien. De Jungkerl weer bannig verleevt in sien lütt Deern. As he nu de smucken Rosen gewohr wöör, wull he för sien Leevste en Roos plücken.
Blots door kreeg he miteenst en Putt Water över den Kopp.“ „Wenn dat man blots Water weer …?“ munkel nu noch de anner Rosenstock un legg dorbi denn Kopp n’beten up de Siet.
Wüllt wi höpen, dat de Rosenstöck an dat lütte smucke Huus mit den fienen Naam Graham Thomas noch veele Johr’n öller warrt. Wenn denn de nächst Rosentiet kümmt, warrt de Lüüd de Rosen wedder bewunnern. Villicht kriggt denn de en orrer anner mal en Roos schenkt.
Text und Fotos: Antje Heßler
Unser Travemünde, 2013, Heft 3/355