Mal wedder Platt snacken
„Büst du nich en vun de Meischnersch ut de Kurgordenstraat?“ – „Ja, dat bün ik. Ik bün Erna.“ – „Dat ik mi dat nich dacht heff.“ – Tante Lene, de sik an’n tiedigen Vörmeddag up den Weg na de Post maakt harr, müß sik ersmal klareren welkeen se vör sik harr. Se harr Erna Meischnersch al johrenlang nich mehr seh’n, un mit ehr Ogen güng dat oh’n Brill up ok nich mehr so.
Se weer aver heelfroh, dat ehr de Tofall en vun de Meischnerschen över den Weg lopen leet. Wo se doch nich mehr so oftins ut’n Huus kümmt, denn dat Lopen weer ok nich mehr so as fröher. Se müß sik aver dormit affinnen, denn se keem langsaam al in’t högere Öller.
Tante Lene harr twee Grünn, heelfroh to sien. Eenmal dat se na lange Tiet mal wedder en fröhere Naversche wedderdrapen harr. To’n annern weer se heelfroh, un de Saak weer ehr vun Övergewicht, wüß se doch, dat se mit en Meischnersche en drapen harr, wo se mal wedder Platt mit snacken kunn.
Se leet Erna dat ok foorts weten. Dat mit dat Övergewichtige. „Dat is richtig goot, dat man endlich en drapen hett, wo een mal wedder richtig Platt mit snackenkann.“ Dat möken de beiden denn ja ok so richtig.
Weer ja ok so veel to vertellen un ok natohollen. Erna kreeg ja ok, siet se vör Johren na buten in’t Moorreddervertel trocken weer, nur noch de Hälft, ach wat segg ik de Hälft, hööchstens noch en Vertel vun dat mit, wat in Oolttramünn passeren deiht. Dat hett even sien Nadeel, wenn een so wiet buten wahnt. Dor geiht een doch so allerhand dörch de Latten.
Up de anner Siet mutt een ok Tante Lene verstah’n, de dor mit ansitt. Wo doch noch so allerhand bi de Lüüd in de olen Hüüs üm de Kark un in de annern Straten passeert. Wo een doch hüdigendaags so wenig Gelegenheit hett, dat Nie ut’n Oort an den Mann oder an de Fru to bringen. Wahnt ja noch noog Lüüd in de Hüüs. Keen een steiht leer, aver de wenigsten vun de Lüüd, de dor wahnt, snackt noch Platt. Is ja egentlich nich to begriepen.
De Olen, de noch miteenanner Platt snackt, warrt immer weniger. Un de Kinner dorvun, vun de Enkel ganz to swiegen, de verstaht un künnt dat Platt noch snacken. Aver se snackt dat eenfach nich mehr. Warüm, dat weet keen een. Dat is graad so, as harrn se Schuuch oder weren schaneerlich dat Platt to spreken. Dorbi is dat natüürlich kloor, dat sik de Enkelkinner dorüm allang nich mehr truut oder nödigt seht, Platt to snacken. Verstah’n ja, dat is ok bi de Enkelkinner na wie vör, aver snacken, dat is nich mehr.
Is ja man schaad för so’n ole Spraak, dat harr se egentlich nich verdeent, in nur twee Generationen so up’n Hund to kamen.
Dor kann een sik vörstellen un verstah’n dat Lene den Morgen heelfroh weer un dat genaten hett, dat se Erna drapen harr. Endlich mal wedder frie vun’t Harten, över Lüüd un dat wat sik in’n Oort daan harr, in Platt to vertellen.
Is ja egentlich ok wohr, sull een nich doch mal eenst wedder versöken dat Platt to beleven un in de Familie un mit de Navers Platt to snacken.
Rolf Schwippert
Unser Travemünde, 2002, Heft 2/311