Laat mi mal wat vertellen
Mit dat Plattdüütsch is dat je so’n eegenartige Saak, aber dat ole Sprichwort seggt’ ja: wenn du nich weest, ob mir oder mich, snack plattdüütsch, denn blameerst di nich; so ok hüüt Nahmeddag op besondere Wünsch. För mi is dat nich so eenfach, as stell di man hen un denn geiht dat los, nee, so is dat nicht, dat hätt so’n beeten wat mit de Leev to don, de Leev to dissen Ort un de Minschen, de hier wahnt. Un disse Leev, de drifft di un so ans stah ick hier un nu geiht dat los.
Wi sitt hier hüüt Namiddag in Casino un lat uns Kaffee un Koken godt schmecken. Dat wär nich ümmer so. Ick kenn’ dit Gebäude noch as Städtischen Kursaal oder Konversationsgebäude vör de veelen Kurgäst, de dat hier geev, doch beeten öber 25 Johr is dat nu all Casino. Kannst veel Geld gewinnen aber ok verleeren, je na dem. Aber dat trurigste Kapitel wär, as dat Huus Lazarett wär, aber dorvun wöllt wi nich snacken. Doch nu gaht wi ut dat Casino rut un sünd op de elegante Strandpromenade, sowat gifft dat nur eenmal an de ganze Ostseeküst. De Mann, de se but hätt, heet Fehling un wär Senator un Konsul to Lübeck. Wahnt het he hier in de Kaiserallee in een vun de olen Villen. Wär dull wat los in dissen Sommer op de Promenad, allens „textilfrei“, seggt se dorto, möchs gor nich henkieken.
Lat uns links wieder gahn, denn kümmst an een Villa vörbi mit griechischen Säulen, dit Huus gehörte Senator Possehl. He harr dat ganz repräsentativ bugen laten, denn Kaiser Wilhelm harr em weeten laten, dat he bi de nächste Tramünner Woch’ bi em inkieken wull un dorüm müß allens een beten passabel sien. Ok den Strandbahnhoff hätt Senator Possehl in de Ogen hatt, nur he wull em een beten wieder lang hebben, dormit he vun sien Villa öber eenen lütten Footstieg na den Bahnhoff kamen kunn, dat is aber nix worden, de Tramünner wärrn stur. De Villa heet hüüt „Haus Royal“ un gehört ton Casino. An de Promenad legen noch en paar schöne Villen. To mien Kinnertiet wahnten dor meistens Lübecker un Hamburger Kooplüüd aber ok Industrielle ut’n Ruhrgebiet: vun Bohlen-Hallbach un wi se all heet. Un Kooplüüd künnt reken – aber dormit is dat nu vörbi, keen Villa dörf mehr afreeten warr, Ensembleschutz seggt se dor to.
Wie gaht de Promenad wieder, se geiht ja bit an dat Brodtner Öber ran. Aber laat uns noch een Blick don op de Hüser, de an den Utlöper vun dat Öber liegt. To mien Kinnertiet wunnerschöne ole Villen: Professer Hübner, Bankier Warburg, Langer vom Reichshof un dat Ostsee-Hotel, allens afreeten! Wi kennt dat ja, hüüt ward rekent, wat de Quadratmeter bringen deit!
Lat uns noch kort op dat hohe Öber ropgahn. Aber toerst kiekt wi uns nochmal den Möwensteen an, ward je veel öber em vertellt. Dor gifft dat Nixen! De Waternixen, dat sünd je de, half Minsch, half Fisch. De häbt sick in Sommer ümmer op den Steen warmt, denn wenn’t abends all düster wöör, denn dröögen se sick op den Steen un de Tramünner Jungs hebt se beluert, aber nie sind se dicht rankamen, sobald dat knacken de, rutschten se af un se kunn’n sick ok noch verwandeln in en paar Schwaans.
Aber eenmal hett doch en Fischerjung se beluert. Dor leeg dor en Seejungfru op den Steen un as de Fischerjung nun käm, dukte se gar nich ünner un se bleev richtig sitten un bändelt mit dem Jungen an, un je mehr se siek amüsierten, tröck se ganz sacht den Fischerjung vun den Steen, denn de wär je ok glitschig baben op, in dat Water rin. Dagelang hebt se den Jung söcht. Se wüssen nur, dat wärrn de Nixen west. Nur eenige, de wüssen dat beter, siene eegen Öllern un en Fru, de in’t Siechenhus wahnen de. Denn de ole Watermann, disse Roggenbuk, de dor ümmer in’n Schilf sitten de un op siene Harfe speelt, harr ehr vertellt, dat de Fischer een ganz besonneren Fisch fungen harr, so’n hübschen, silbrigen Fisch un de kunn spreken. Un as he nun in dat Nett zappelte, dunn sä he to den Fischer: „Smiet mi wedder rin.“ Aber de Fischer wär en harten Mann, he leet sieh nich weis maken, nöhm den Fisch mit un verköft em, un nu klort siek dat op, de Fisch wär de Broder vun de Seejungfru un weil se nun keen mehr to’n Speelen harr, hett se siek den Fischerjung halt.
aus: Otto Timmermann erinnert sich …
Unser Travemünde, 2005, Heft 3/324