Klockenspeel
Wi seten bi’t Fröhstück. Sünd dorbi up dat dulle Gewitter vun’n verleden Avend to snacken kamen. Mie schien dorbi as seeg mien Frau hüütmorgen en beten wittsnutiger ut as sünst. Ik leet mi to de Fraag henrieten: „Hest du goot slapen?“ Dor sprudel dat ut ehr rut: „Vunwegen goot slapen, dorvun kann keen Reed sien. Stell di vör, merrn in de Nacht bün ik dörch so’n dwallerig Snackerie waak worrn. Dach mi ers dorbi, de harrn sik ok enen betern Placken utsöken kunnt as graad bi uns ünner’t apen Slaapstuvenfinster. Ik rut ut Bett üm dat Finster to sluten. Dat harr ik gistern na ’t Gewitter up Kipp stellt. Up de Straat weer aver nüms to seh’n. Dat jaagt mi enen gaatlichen Schreck in. Mi lööp dat dorbi afwesseld heet un koolt den Rüch hendal. Dach mi, dat kann doch nich wohr sien, de sünd doch woll nich bi uns in’t Huus?“
Henreten twüschen Angst un Neeschier möök ik vörsichtig de Slaapstuvendöör up. Ja, wohrhaftig dat Snacken weer in’t Treppenhuus wat luder to hören. Mien Hart slöög mi bit an den Hals. Ik söök vörsichtig na den Lichtschalter för’t Treppenhuus. Licht an – nix to seh’n. In mien Angst ganz vörsichtig as’n Katt de Trepp hendal. De Snackerie warrt düütlicher. Dat Hete un dat Kolle över mien Puckel wesselt sneller. Aver liekers, naeenanner dat Licht an, de Döör vun de Toilett up, de Döör vun de Wahnstuuv, överall nix. Lies de Kellerdöör up un Kopp rinnesteken De Snackerie wöör lieser. So, nu noch de Köök. De Döör steiht enen lütten Ritz up. Langsam de Döör wieder up. In’n glieken Ogenblick dröhnt mi lude, grölig Musik entgegen. Enen niegen, noch gröteren Schrecken schütt mi as so’n Blitz dörch dat Lief. Hendal bit in de Tehen. Ik weer as fastnagelt. Gewohr ik doch an’t Kökenschapp en glöhnig Kattenoog, dat mi entgegen glinstert. Dat Kökenradio weer wohrhaftig meern in de Nacht in de Gang. Up’n Stutz weer mi ornlich wat lichter. Mien Been weren aver ümmer noch swoor as Blie. Wo kannt nur angah’n, dorvun de ganze Spöök. Welkeen hett denn merrn in de Nacht dat Radio in de Gang sett? „Ik weet genau“, meen mien Fru, „ik heff gistern avend dat Radio afstellt…“
Ik heff mi nich truut mien Frau dat Woort to ünnerbreken. Vun dat slecht Geweten ganz in Gedanken gööt ik mi den glöhnig Kaffee in den Hals. Kunn aver doch nich mehr mit mien Weten länger trüchhollen. „Gistern avend, as dat Gewitter in de Gang weer bleev de Strom för’n ganze Tiet weg. Hinnerna stünn de Klock an’t Kökenradio up 00.00 Uhr. Dor ik aver noch ümmer mit de Installerie vun de velen Knööp in Striet bün, heff ik de Knööp naeenanner all versöcht. Up’n Stutz lööp de Klock dorbi wedder. Bi de Fummelie mütt woll de Tofall sein Hand in’t Speel hat un de Radiowecker sein Deel afkregen hebben. Jüst woll up den Punkt, wo he mien Frau later merrn in de Nacht ut’n Slaap bröcht hett.
Rolf Schwippert
Unser Travemünde, 2004, Heft 3/320