Kantüffelgeschichten
Linda, en ole Bekannte
Wedder is dat Harvst un de Kantüffeln warrt ut de Eer haalt.Un ümmer wedder gifft dat niege Sorten. Vör eenige Johr’n heff ik dat eerst Mal up den Weekenmark de Kantüffel Linda inköfft, de wull’n wi mal pröven. Se hett uns ok bannig goot gefullen un wi hebbt siet de Tiet blots ümmer Linda eten.
Denn geev dat enen langen Prozess üm de Kantüffel. Se sull nich mehr anbuut warrn. Wi weern ganz truurig. Enen Winter müssen wi en anner Sort eten.
Nu is uns düssen Harvst wedder de Kantüffel Linda begegend. Se leeg in dat Gemüseregal vun unsen Koopmann. Is doch kloor, dat ik se wedder kööp. Un se smeckt uns ok ümmer noch goot. Dormaals is mi Linda sogor in Droom in de Mööt kamen un dat keem so:
Ik keem mit enen Büdel Kantüffeln na Huus. Dor heff ik de Kantüffeln up den Disch utschütt un se na de Grööt sorteert. Dorbi full mi en besünnere Kantüffel up. De sehg meist ut as en Gesicht vun’n lütten Kerl. Se harr Ogen un Mund. Ik legg se an de Siet un stell se up en Töller.
In de Nacht harr ik denn enen Droom. Ik höör en lies Stimm wispern, meist so, as wenn se mi reep. De Stimm wöör luder, se keem ut de Köök. Ik möök de Kökendöör up, un dor plier mi de Kantüffel mit ehr Ogen an. „Ja, du hest richtig hört, ik heff di ropen. Goot, dat du markt hest, dat ik en besünnere Kantüffel bin. Ik heet ‚Linda‘ un kaam ut en heel gode Sipp. Mien Öllern weern kene gewöhnlichen Kantüffeln, se kemen ut de Sipp vun de Saatkantüffeln. Ik bin ok en Saatkantüffel un bin ut Versehn bi’t Sorteeren mank de Eetkantüffeln kamen. Du aver hest markt, dat ik wat Besünneres bin. Dorför vertell ik di nu en Geschicht, de sik würklich afspeelt hett.“
Mit en breden Grienscher in’t Gesicht fung se an: „Dor weer eenmal en jungen Keerl. De köff sik up den Weekenmarkt twee Kilo Saatkantüffeln. In dat nächst Fröhjohr wull he se in sien Goorn anplanten. He wull geern tiedig de ersten Kantüffeln hebben. To’n Vörkiemen stell he se dorüm fien uprecht in en Kist. Dor weern ok mien Öllern mank. Se harrn al recht grote Kiemen, as he se in den Goorn anplanten wull. Aver he steek se mit de Kiemen na Ünnen in de Eer. He meen, dat weern de Wötteln. Mien Öllern weern aver so stark, se hebbt eenfach de Kiemen üm sik rümm ut de Eer dreven. Se kemen blots ornlich wat later ut de Eer!“ Dor waak ik miteens up. Ik reev mi de Ogen. Gau leep ik in de Köök. Dor stünn noch ümmer mien Kantüffel up den Töller. Sehg meist ut, as wenn se mi angrienen de.
In de Twischentiet hett dat veel Diskuschonen üm de Kantüffelsort Linda geven. Se sull nich mehr anbuut warrn. Aver wi man süht, kannst se ümmer noch köpen. Wat Linda mi wull hüüt in’n Droom vertellen wöör? Se wöör mi seker seggen: „Dor sühst du mal, dat ik würklich wat ganz Besünneres bin. Stell di mal vör, de Saatgoottüchter wulln sogor, dat ik vun Markt verswinn! Se sünd al vör Gericht gahn. Aver se hebbt dat bit hüüt nich schafft, mi, Linda, üm de Eck to bringen!“
Text und Fotos: Antje Heßler
Unser Travemünde, 2011, Heft 4/348