Höhnergötter
Ümmer wenn ik langs den Strand loop, mütt ik na de velen bunten Steen kieken.
De Steen hebbt mi dat andah’n. De, de in’t Water liegt, sünd noch smucker as de, de an Land liegt. Dor gifft dat welk in alle Klören, fien bunt, vun swart bit witt. Dor sünd welk mit Kalkstücken, männichmal ok mit Muscheln oder annere Saken binnen. Eenige hebbt ok Löcker, de müßt aver söken. Meistendeels sünd dat Flintsteen. Un wo old de al sünd!
De mit en Lock hebbt en vigelienschen Namen, „Höhnergötter“ warrt se nöömt. To Huus heff ik al’n ganzen Barg dorvon. De heff ik all up en Band trocken. De Keden mit grote un lütte Höhnergötter hängt up mien Terrass. Wenn dat düchtig weiht, klötert se richtig. Nun wull ik doch gor to gern weten, wonehm de Namen „Höhnergott“ herkeem. All Lüüd, de ok de Steen mit dat Lock sammeln dehn, wüssen wull den Namen. Aver wat he bedüden de, kreeg ik ni rut. Sogoor up en Zeltplatz heff ik de „Höhnergötter“ vör en Zelt hangen sehn. Weer doch kloor, dat ik de Zeltbewahner fraagt heff. Aver blots en Koppschütteln weer de Antwoort. Götter kenn ik ja noog. To’n Bispeel, Loki, de Füürgott, or Donnar, den Dunnergott un noch en ganzen Barg mehr, aver kenen „Höhnergott“.
Letzten Harvst weer ik in en Museum. Dor legen en ganzen Barg Versteenerungen, Muscheln un ok „Höhnergötter“. Wedder heff ik na den Naam „Höhnergott“ fraagt. De dore Fru wüss wohrhaftig en Antwoort. Se verkloor mi, dat düsse Steen fröher över de Klapp vun’t Höhnerlock uphangt wöör. Wenn denn in de Nacht de Voß dörch dat Lock na de Höhner wull, füll de Steen hindaal un möök dorbi bannigen Larm. Denn kreeg de Voß dat mit de Angst to doon un nei ut. So kemen de Höhner mit den Schreck dorvon.
Furts müss ik an en Geschicht ut miene Kinnertied denken. Wi harrn to Huus ok Höhner un enen Höhnerstall mit en Höhnerklapp. Meern in de Nacht geev dat bannigen Larm, de Höhner gakeln un de Hahn kreih so luut as he kunn. Mien Vadder suus in de Ünnerbüx na buten. Tied to’n Antrecken harr he sick ni nahmen. Liekers keem he to laat. De Voß harr en von de besten Höhner holt.
Wenn wi dormals al en Steen mit en Lock, enen „Höhnergott“, hatt harrn, weer uns Höhner seker nix passeert.
Text und Fotos: Antje Heßler
Unser Travemünde, 2010, Heft 3/342