Hochwater
Johann seet op de Terrass un weer an’t sinneren. Moorn wull em na lange Johrn sien Schoolfrüünd Hinnerk besöken. De Sommer weer al över den Barg, dat weer am End von den Augustmaand. Dat Weder weer goot un Johann güng noch jeden Dag to’n Baden in de Oostsee. Op Hinnerk wull mitmaken wöör? Hinnerk keem nich vonde Waterkant.
Nächsten Dag güngen se beid tohoop an de Oostsee. Se güngen an enen Steg in’t Water. Dat weih stark ut Süüdwesten un dat Water weer flach. Se kunnen fien sacht in’t Deepe gahn. Hinnerk gefull dat Baden so goot, dat he an neegsten Dag wedder in de Oostsee wull. In de Nacht weer de Wind inslapen. As se bi den Baadsteg ankemen, weer dat Water üm eeniges höger. „Wat is denn dat?“ fraag Hinnerk, „hebbt ji hier an de Oostsee ok Ebbe un Floot?“ Johann schüttköpp un verkloor em dat. „Güstern harrn wi starken Wind ut Süüdwest, de hett veel Water na baben in den Finnischen Meerbusen drückt. Hüüt is fast keen Wind mehr un dat ganze Water schabbt wedder trüch. Dat is gerad so as in en Baadwann.“ „Dat heff ik nichwüßt. Dor heff ik wat tolehrt.“
An Avent seten se op Johann sien Terrass. Beide harrn de Piep in Gang un paffen den blauen Dunst in de Luft. Dor meen Johann: „Ik mutt di wat von Hochwater vertellen. Du weest doch, dat ik männig Johr en Boot harr. Dat weer ok to düsse Johrestied. Dat Weder weer goot un wi wullen en Slaag de Trav hoch maken. As wi bi unsern Bootshaven anlangt weern, keem uns en annern Frietietschipper in de Mööt. De meen, hebbt ji Gummistevel mitbröcht, anners kriegt ji natte Fööt. Wi hebbt em ankeken un wüssen nix dormit antofangen. As wi aver neger an de Brüch kemen, woorn wi gewohr wat he meen. De Brüch stünn en halven Meter ünner Water. Dat hett uns aver nich veel utmaakt. Wi hebbt de Büxen hochkrempelt un sünd mit Hölp von enen Tritt an Bord krabbelt. Dat geev veel Lacherie, aver von uns Fohrt wull’n wi nich aflaten. De Fastmaker losmaken weer gor nich so eenfach, de weern all ünner Water. Aver opletzt güng de Seefohrt los. Wi wulln na Gothmund. De hebbt so’n komodigen lütten Haven för Fischkutter. To Anfang is en Kroog. Dor is en Anlegger för Utflugsdamper. De leeg ok en halven Meter ünner Water. As wi an den Kroog vörbiföhrn deen, keem achter uns en Utflugsdamper ut Niendörp. De wull wohrhaftig na Gothmund. De Damper legg ok an, aver wi sull’n de Fohrgäst an Land kamen? Ut dat Kaffeedrinken wöör seker nix. Aver de Minsch mööt sik to helpen weten. De Kellner waden mit opkrempelte Büxen döör dat Water un bröchen Kaffee un Koken an Bord. Den Hallo up den Damper kunnen wi bit na uns Boot hören …
Wi hebbt denn noch in den Haven fastmaakt, aver an Land sünd wi nich mehr gahn. Dat Water weer eenfach to hoch. Op de Trüchfohrt hebbt wi all hööpt, dat in de Twischentied dat Water wat aflopen de.“
Hinnerk klopp sien Piep ut un meen: „Dien Vertellen hat mi Spaß maakt. Nu weet ik, dat gifft an de Oostsee Hochwater aver keen Ebbe und Floot.“
Text und Foto: Antje Heßler
Unser Travemünde, 2008, Heft 4/337