Glatties
De kolle Johrestiet bringt dat mit sik, dat de Wederbericht Glatties ankünnigen deiht. Bi dat Woort Glatties schütt mi dat denn jeedeenmal mächtig heet in’t Lief. Heff ik doch ok al fröher bi Glatties so allerhand Untöögsch utstah’n müß.
Mien eerst Beleevnis mit Glatties, wo ik mi noch up besinnen kann, dat liggt al heel wiet trüch. Dat weer noch vor mien Schooltiet. Wi wahnten domaals an’n Rand vun uns Stadt. Dor, wo to de Tiet noch vele lütte Hüüs mit Harten oder anner Lichtlöcker in de Döör in de Achtergordens stünnen. To de Tiet harr man noch keen Waschbetonplatten för de Goordenweeg. Meisttiets harr man de Weeg mit Koppstenen plastert.
Koppstenen un Glatties, dat heff ik dormals al rutkregen, is dat hinnerhöllsch Spannwark, wat ik ünner de Fööt kregen heff.
Enen Morgen in de Wintertiet weer’t nich to ümgah’n, dat ik uns lütt Huus in’n Goorn upseuken müß. Mien Modder harr al mitkregen, dat över Nacht buten allens enen glaskloren Övertog, meist as wi ut Zuckerguß, kregen harr. Se geev mi enen wohlmenen Raatslag mit up den Weg. „Gah mi nich vun den afstreuten Weg runner“, meen se to mi, „buten is dat spegelglatt. Du kümmst anners licht an’t Rutschen un brickst di de Been.“ Se harr den Goornweg al mit Sand afstreut. Anners wüß se ok, dat ik in en Öller weer, wo lütt Kinner neeschieriger sünd as lütte Katten.
Ik müß üm de Eck vun’t Huus, de mi ut de Ogen vun mien Modder entlaten dee. Achter de Eck weer ik alleen, ik föhl mi licht un frie. Ik kunn doon, wat ik wull. De Tospraak vun mien Modder verlöör mit jeedeen Schritt, den ik möök, an Gewicht.
In’n Goorn seh allens so ganz anners ut. Allens weer so nie un blank, so kloor un so sauber. Graad as weer jüst allens mit Sepenwater afschruppt un achteran mit glaskloren Zuckerguß anpinselt worrn. De Koppstenen up den Goornweg. De Kantstenen, de de Grenz weren twüschen den Goornweg un den Grööngoorn. De Wäschepaals, de langsiet vun den Goornweg stünnen. De Eer in’n Goorn un allens, wat noch to de Tiet in’n Goorn stünn. De Gröönkohl, de Strünken vun den Rosenkohl un de Blääd vun den Purree. Allens, aver ok allens harr den glaskloren Övertog. Mi weer, as güng ik in en anner Welt. In en Welt, de mi ümmer dörch den Kopp güng, wenn Modder in de Schummertiet Määrken vertellen dee.
De Glasövertog leet mi nich mehr los, ik müss em ünnersöken. Toerst heff ik mit den Finger baven över de Kantstenen lang streken. De Övertog weer glatt un hart as richtig Glas un dorbi iesig koolt. De iesig Küll tröök forts asig in de Finger. De Kantstenen weren so tücksch glatt, datt de Finger pertu ümmer na de Siet daalrutschen dee. Dat Rutschen vun den Finger möök, dat ik ümmer neeschieriger wöör. Allens müß ik mit den Finger afföhren. De Kantstenen, de Koppstenen up den Weg, de Wäschepaals, den Gröönkohl un de Strünken. Ümmerto hen un her över den ieskollen glaskloren Övertog. De iesig Küll in mien Finger heff ik gornich mehr wohrnahmen.
Nu harr sik in de Twüschentiet daan, dat ik toseh’n müß, dat ik na dat lütte Huus henkeem. As an jeedeen Morgen wull ik den körteren Weg inslaan. Mien Kopp weer vull vun de anner, de niege Welt, wo allens den glaskloren Övertog harr. Düsse niege Welt hett mi nich mitkriegen laten, dat de afstreute Padd enen annern Weg na dat lütt Huus maken dee, Ik harr graad den tweten Schritt up den körteren Weg ansett, as mien rechten Foot bi’t Daalsetten kenen Holtfast kreeg, In’t Gegendeel, dat rechte Been keem richtig in Fohrt. Aver in en Richt wo’t gornich hen sull. – Wat sik nu hier achterna afspeelt hett, ach wat, ik segg afspeelt, – wat hier achterna rasend schnell as so’n Blitz aflööp, dat weer in weniger as en Sekunn vörbi Dat lööp, dat heff ik later er’s lehrt, mit tonehmend Tempo af. Dat rechte Been suust alleen dorhen, wo ik dat gornich henhebben wull. Dat weer up’n Slag so licht as en Fedder. Swüng sik, ohn’ dat ik doran wat doon kunn, hoch in de Luft. Reet dorbi dat linke Been ok vun de Eer. Nu swüngen sik beid in de Luft. Se bröchen mien Lief in Rüüchlaag. För enen korten Oogenblick sweev ik in de Luft. Mien Been flögen mit Schwung noch wieder na baben. Dorbi hüng ik nu schreeg in de Luft mit’n Kopp to ünnerst. Dat korttiedig Sweven wöör up’n Stutz dörch enen gresig harten Slag jachens afstoppt. De harte Slag dreep mi an den Achterkopp un an’n Rüüch, pramm sik dörch den Kopp un jaagt mit vulle Wucht in de Nack, Gliektiedig were in Kopp un Hals bohrende Pien mit en Geföhl, as wenn de Kopp vun’n Hals afrieten wull. Blitzordig weren farbig Biller in de Ogen, dorna grote, runne deepswarte Schieven vun de glöhnig blenkern Funken sprütten. Dünn blot noch Pien un allens swart. Mien Gedanken reten af, Ik mütt dorbi woll bölkt hebben as en afsteken Deert.
Dat eerst, an wat ik mi trüchbesinnen kann, wat anners weer as Düsternis un gresig Pien, weren de warmen Arms vun mien Modders Wulljack, in de ik hüng. Twüschen mien Brüllen höört ik de Stimm vun uns Naversche to mien Modder seggen; „Up de Buhl mütt wi en Messer hollen, dat köhlt un dämmt dat Answellen“. Ok weet ik noch, dat ik mang de gresig Pien in’n Achterkopp up’n Slag enen ieskolen, bieten Stich föhlen dee. De marach sik quer dörch den Kopp. De Schreck un de nie Pien dörch den unverhofft bieten Stich möök mien Bölken noch ornlich wat luder.
Dat ik noch lange Tiet later in’t Bett den Kopp up de Siet leggen müß, mien Achterkopp hochfienföhlig gegen Daalleggen un Anfaten weer un ümmerto noch grote Pien möök, dat weet ik noch hüüt, as weer de Saak nu er’s passert. Allens armere is mi ut’t Gedächtnis verloren gah’n. Blotdat grugelig Geföhl un dat heet in’t Lief scheten heff ik jeedeenmal, wenn ik in de Wedernarichen dat Woort – Glatties- hören do.
Rolf Schwippert
Unser Travemünde, 2004, Heft 1/318