En heel berühmte Persoon!
An’n Middeweek den 08.09.2004 weern wi wedder mit den GVT up de Harvsttuur. Lilo Rose harr den Nagel up den Kopp drapen. „Warum in die Ferne fahren, denn Schönes liegt auch nah“. Se sülven vertellt vun de schöön Fohrt an anner Stell. Ich kann blots danke seggen. Bröch mi doch de Fohrt mit Schipp üm dat ole Lübeck mal wedder an de Placken ut mien fröhe Kinnertiet. De Bootsführer kunn allens so fien verkloren: Borgdoorbrüch, Klughaven, Hüxterdoorbrüch, Reederbrüch, Roderclub, Möhlendoorbrüch, achterna dat Kaiserdoor, de fröhere Seefohrtsschool. „Dor is ok de berühmte Seedüvel Graaf Luckner to School gah’n“, leet he uns weten. Dorbi schööt mi dat in. Harr ik doch sülven mit den Graaf hier bi uns in Tramünn en besonner Erleven hat.
WAT IN DE VÖRREEG SO ALLENS PASSEERT!
Glücksfall …
Tofällig to rechten Tiet an den rechten Oort wesen. An den rechten Oort wo sik wat afspeelt, wat een nich alle Daag beleven kann. Dorto kann een seggen, dat is en Glücksfall. So enen Glücksfall heff ik an enen Sommerdag to Anfang de sößtiger Johren beleevt.
Dormals heel sik Felix Graaf vun Luckner ’n Tietlang in Tramünn up. As Seemann weer he üm de ganze Welt reist. As „Seedüvel Graaf Luckner„ kenn man em överall. För enen Spaaß un Spijöök to maken, weer he to jede Tiet opleggt.
Mit sien Fru un enen Fründ ut Tramünn stünn he in de Vörreeg bit Pegelhuus. De beiden Mannslüüd weren iefrig wat an’t Besnacken.
Wi’t schien, harrn se ’n eernsthaftig Saak in de Gang. Ik keem dor överto un hör graad as sien Fründ de Fraag stellen dee: „Wat sall de Wett gellen“ – „Ja, wat wüllt wi insetten? lk slag vör, wi wett üm enen Buddel Kognac,“ anter de Graaf.
Dat Vörslaan vun den Buddel Kognac leet mi gliek vermoden, dat dor wat ganz besonners in’t Speel weer.
„Dat is en Woort, afmaakt“ leet sien Fründ em weten. „lk besorg foorts dat Book, bün glieks wedder trüch.“ Mit düsse Wöör verswünn he. He harr dat mit’n Maal ornlich wat hild. He wull tovörkamen, dat sik de Graaf dat noch anners överleggen dee.
De beiden, dat weer in Tramünn keen groot Geheimsaak, stünnen daför, dat se enen goden Druppen nich lang in’t Glas stahn leten.
De Graaf bruuk nich lang to töven. Mit en dick Telefoonbook weer sien Fründ gau wedder dor. Dat Book, wull so an 6 bit 7 cm dick, schien den Grafen totoseggen: „Dat is ja ganz ornlich, graad as ik mi dat vörstellt harr. Also afmaakt, en Buddel Kognac.“ De Graaf geev sien Fründ de Hand. Den Graafen sien Fru slöög dörch, de Wett güll.
Ik, för mienen Deel, stünn up de Siet von sien Fründ. Dat dicke Book blots mit de bloten Hänn dörchrieten, nee, dat kunn nich angah’n.
De Graaf weer ja wull enen heel gaatlich, staatschen Keerl. He harr Hänn so groot as Fröhstücksbree. Aver blots mit de bloten Hänn, dat kunn ik mi nich vörstellen.
De Graaf nehm sik dat Book. Straak provend mit de flache Hand up den Bookrüch entlang. Greep dorna mit beide Hänn up den Rüch von dat Book. Harr op en Siet de Finger un up de anner Siet de Dumen to liggen. Spann mit Kraft sien Hänn. Haal langsam, stootwies de beiden Ecken vun den Bookrüch toeenanner. Graad so, as wull he dat dicke Book tosamenfalsen. Langsam kemen de Ecken dorbi upeenanner to. Tähngnaastern, Stöhnen vör Anstrengen weer vun den Grafen to hören. Sien Gesichtsfarv veränner sik na root hen. – De Ecken weren binah bieneen. Mit liesen Ratsch reet de Siet vun’t Book, de na buten stünn, up. – Dat Uprieten mütt den Grafen noch bavento Kräft geven hebben. Noch en poormal anruckt tähngnaastern un stöhnen. De Ecken von dat Book wüppeln tosamen. De bitlang smalle Reet klööv breder uteneen. He weer so groot worrn, dat de Graaf de Finger vun beide Hänn dorin ansetten kunn. – En lütte Paus to’n Versnuven. – He sett de Finger torecht. Sammel nochmaal all sien Kräft. Spann wedder sien Hannen un füng an to rieten. Dat Anstrengen bröch an Kopp un Hals Muskeln un Adem to’n Vörschien. De Farv vun sien Gesicht wessel noch wieder na root. Wedder Upstöhnen. Sien Arms weren an’t Bevern. – Dat Book reet tosehends sacht utenanner. Noch enen Ruck, dat Book weer uteneen.
Mi bleev de Spraak weg un binah ok de Luft. Dat weer nich to faten. lk harr dat nich glöövt, en dick Telefoonbook blots mit de bloten Hannen uteneen reten.
De Graaf weer foorts in grote Freid. He strahl as en Winner, de graad en groot Loos trocken harr. Ok sien Fründ harr grote Freid, obglick he de Wett verloren harr. He slöög den Grafen up de Schuller: „Gewunnen, gewunnen“, grööl he em to.
Dat Extraspeel vun Graaf Lukner in de Vörreeg weer to Enn. För mi en Glücksfall, dat ik tofällig to rechten Tiet an den rechten Oort weest weer. lk kümm en dull Kunststück beluren, wat een nich affe Daag beluren kann.
Wo se achteran dat Wettpand inwesselt hebbt, dat heff ik nich mehr mitkregen.
Rolf Schwippert
Unser Travemünde, 2004, Heft 4/321