Dat Oosterwater
Mööd un daalslaan keem Angelika na Huus. Se sloot de Döör to ehr lütte Wahnung op, knipps dat Licht an un trock den Mantel ut. In ehr Stuuv smeet se sik op dat Sofa. Wekenlang harr se sik al op dissen Ball freut. Se starr an de Deck. Endlich harr se de Mööglichkeit, ehr’n Juniorchef wat neger kennen to lehren. Wo kunn’t blots angahn. Se harr ehr best Kleed antrocken. Harr sik de Hoor fien trecht maakt. Un nu dat. Ehr Kollegin harr all Mannslüüd an sik trocken. Wat harr de Fruu blots an sik, wat se nich harr?
As de eerste Danz anfüng, störken sik de Mannslüüd all op ehr Kollegin, un Angelika kunn von Glück seggen, dat noch en von de Keerls to ehr keem un se haal. Nu leeg se dor in düstern op ehr Sofa un weer an’ sinneern.
Dor müss se mit eens an ehr Grootmoder dinken. De harr ehr ut ehr Jungdeernstied vertellt. Ehr Oma weer ok to en Danzvergnögen west. To de Tied güng dat aver noch ganz anners to. De Jungs seten op de en Siet von den Saal und de Deerns op de annere. Wenn de Musik anfüng, weer dat bi de Deerns miteenmal musenstill. All töövten, dat se von en Jungkeerl haalt wöörn. Un ehr Oma bleev sitten. Eenmal wöör se von en Jungkeerl haalt, aver dat weer nich de, op denn se en Oog smeten harr. To Huus hett ehr Oma sik denn in den Spegel bekeken. Weer se denn so unschöön?
„Dat mütt anners warrn“ dach se. Dat is Oostertied un woto gifft dat dat Oosterwater. Dat Oosterwater gifft di för en Johr, dat du goot toweg büst. Ok schüllt de Deerns smucker warrn, wenn se dat Water drinkt. Dor is blots en Bedüden bi: Dat Water mutt von en Jungfruu an’n Oostermoorn von en Born haalt warrn. Un op den Hin- un Trüchweg dörf se keen Wort snacken.
De Junkeerls harrn spitz kregen, wat ehr Oma vör harr. De Keerl, op den Oma en Oog smeten harr, weer ok dorbi. Moorns, vör Dau un Dag möök ehr Oma sik op den Weg. Se weer alleen un musenstill, se snack keen Wort. An den Born schöppt se ehr Kruuk vull Water un möök sik op den Nahuusweg. Mit eens störken mit luut Hallo dree Jungkeerls ut de Büscher. Ehr Oma hett sik so verfeert, dat se ut luder Angst luut ropen hett. Nu weer dat Water keen Zauberwater mehr, dat weer Sabbelwater woorn. Un likers hett Oma en Johr later den Jungkeerl, den se sik utkeken harr to’n Mann kregen.
Dit allens güng Angelika döör den Kopp. Dat weer wedder Oostertied. Op se dat ok mal mit dat Oosterwater versöken sull? Se weer hin un her reten. Enen Born wüss se. —
Fröh an Oostermoorn mit en Dook üm den Kopp möök Angelika sik up den Weg. Dat weer noch teemlich kolt. En ole Kruuk vun ehr Modder harr se in de Hand. De Born leeg ganz versteken in en lütten Woold. Minschen weern wiet un breet nich to sehn. Se weer ganz alleen ünnerwegens.
Endlich weer se an den Born anlangt. Gau schöpp se de Kruuk vull Water un möök sik up den Nahuusweg. De Weg weer matschig un överall legen verdröögte Knüppel. Den gröötste Enn vun den Nahuusweg harr se all achter sik. Dor rutsch se in den Matsch ut un sloog lingelang hin. De Kruuk mit dat Oosterwater full ehr ut de Hand, slöög mit vulle Wucht up enen Steen.un sprung in dusend Schören. Dat kostbore Oosterwater leep up de Straat.
Truerig keek Angelika sik dat an. Ganz bedippert güng se na Huus. De Versöök mit dat Oosterwater weer fehlslaan. So richtig dor an glöövt harr se so un so nich. Den Juniorchef müss se sik wull ut den Kopp slaan.
Text und Fotos: Antje Heßler
Unser Travemünde, 2009, Heft 2/339