De Hirtenbarg, dat Stülper Huk
En Bidrag in’t Blatt leet mi upmarken. En groot Bild wies uns de schöne Natuur an de Traav mit den Naam Hirtenbarg. Den Barg kennen wi. Dat ganze Rebeet harrn wi al in de Schooltiet ünner den Naam „Stülper Huk“ kennen lehrt. Dor sall eenst dat eerste Traamünn stahn hebben. En Gedenksteen wiest dorop hin. „Huk“ is de Naam för en lütte, meist wat högere Halvinsel. Dat is en Bodendenkmal ut de Iestiet.
As Schoolkinner sünd wi al ümmer na Stülper Huk wannert. Hüüt is allens dörch den Skandinavienkai afsparrt. Överall staht Schiller mit de Uul un de Opschrift Naturschutzgebiet. Kannst dat Ziel blots to Foot oder mit Fohrrad över den Hirtenbargsweg anstüürn.
Wi weern up uns Auto anwiest un hebbt dat mal versöcht. Kort vör uns Ziel versparr en Slagboom den Weg. En jungen Mann achter den Slagboom wink uns mit de Hand af un wies up dat Stratenschild.
Wi sünd bit an dat Enn vun den Hirtenbargsweg föhrt. Dor steiht en Bank mit en herrliche Utsicht. De weer wie för uns maakt. Bi herrlichen Sünnenschien keken wi över de Traav na Meckelnborg, na Teschow.
An’t Över vun de anner Traavsiet stünn de Wittdorn in vulle Blööt. Up de Traav seil en Ooldtimer in de Richt na Lübeck. Een Pulk Swaans gründel in’t flache Water.
Glieks achter dat Över weer en lütten Diek, de Silkdiek. De weer rundüm mit Schilf towussen. In dat Schilf harr en Swaan sik en Nest buut. Ok anner Watervagels weern to sehn. Dat sind wi allens vun de Bank mit Hölp vun unsen Kieker wies worrn.
Ik bin denn nochmal na de hügeligen drögen Wischen dalstegen. Mien Mann bleev up de Bank sitten. Mank hoges Gras blöhen verscheden bunte un deels seltene Blööm. An den Wooldrand lüüch mank dat gele Waldhabichtskraut de rode Pechnelk. De schmalblättrige rode Wick krööp över den drögen Sandbodden. Mank en Grashümpel weer de Ehrenpreis mit sien himmelblage Farv to sehn.
Meern mank de verscheden Bloom weer en lütt Lock in den Bodden. Dor beweg sik wat. De Kopp vun en lütte Eidechs keek ut dat Lock. De warme Sünn harr se na buten lockt; as Reptil warrt se ja eerst dör de Warms mobil. Neeschierig keek se sik üm. Aver as se mi wies wöör, weer se gau wedder verswunnen. So fix kunn se sik immerhin al bewegen, liekers dat Sünnenbad bloots kort weer!
Överall summen Immen un anner Insekten un halen sik den eersten Honni. De Singvagels geven en Kunzert. De Hirtenbarg weer en richtig Paradies. Seker weern wi hier nich dat letzt Mal.
Dörch Buschwark blenker immer wedder dat Water vun de Traav. De velen verscheden hogen Eerdhügel weern in’t Mittelöller dörch den Afbu vun Kies entstahn. Den Kies brukten de leeren Seiler as Ballast för de Fohrt na’n Norden. In de Twischentiet weern alle Unebenheiten mit Gras towussen. De Eerdhügel aver harrn den Naam „Ballastberge“ kregen.
Dat Gras wöör vun Schaap kort hollen. De sorgten ok dorför, dat nich to veel Buschwark up de Wischen ranwassen kunn. Up unsen Nahuusweg so gegen Avend hebbt wi noch de Schaap in enen Pferch sehn. Dor verbröchen se de Nacht. De Pferch wöör vun Hödehunnen un Harders uppasst. — Nu endlich weer uns ok kloor, worüm Stülper Huk ok den Naam Hirtenbarg harr.
Vun Antje Heßler
Unser Travemünde Heft 3/379