Een beten ut miene Kinnertiet üm Wiehnachten
Wi schrievt dat Johr 1929/30, een böse Tiet. Dat geiht up Wiehnachten to. Man markt dat doran, dat öberall Wiehnachtsfiern sünd, un de Vörbereitungen gaht ehren Gang, un jeder Vereen, un in Tramünn sünd dat mehrere, wüllt dat beste dorut maaken. Un dor geev dat denn den Kriegervereen un ok den Beamtenbund, un ok de Parteien deen ehr Möglichstes un allens müß sien Schick hebben.
Ok geev dat schon damals den Gemeennützigen Vereen mit sein Kaak-Köök för ole Tramünner – dreemal in de Woch eene warme Mahltiet. De Köök leeg bi uns in de Kurgartenstraat graad gegenöber in en Huus, dat leeg so’n beten trüch. In’n groten Waschketel wöör de Supp kaakt, un ick kann di seggen, de hett schmeckt. Wenn de ollen Minschen ehre Mahltiet weg harrn, denn kunnen wi Kinner uns dat letzte ut den Ketel halen, un för uns Kinner wär dat denn ganz wat Besonners.
Doch ick will ja vun eene Wiehnachtsfier schrieben, de de Beamtenbund to mien Kinnertiet afhalen dee. Disse Wiehnachtsfier fünn in’t Hotel „Stadt Kiel“, hüüt heet dat „Zur Laterne“ un Pension Soldtwisch, statt. Hier op den groten Saal wär de Fier, un wenn du meenst, wi gehörten dor to, denn irrst du di. Wi wärrn nur Tuungäst un wi kunn, wenn se nix dorgegen harrn, in de Döör stahn un tokieken. Un dat wär ja ok schon wat wert, denn buten wär dat bitter kolt.
Eenige ward nu fragen, wo ut bestünn denn de Beamtenbund? Nu dat wärrn Lehrer, Lotsen, Tollbeamte un so ’ne vun de Bahn un Post. De richteten för ehre Familien disse Wiehnachtsfier ut. De Dische wärrn wiehnachtlich deckt, dat geev Platenkoken, Kaffee un för de Kinner Schokolad satt. Nur wi, de wi an de Döör stünn, gehörten nich mit dorto, wi kunn dat nur vun wieden beobachten. Ja, ok uns wööm de Ogen ümmer grötter, doch wi sä ick: wi gehörten nich dorto. Nu aber güng dat op den Höhepunkt to, un dat wär de Bescherung. Doch toerst müß noch een lüttes Theaterstück opführt warrn. „Dornröschen mit den Prinz“ – ick erinner mi, denn de Prinz wär ick in’n Kinnergoorn bi Tante Hilde ok mal west. Wat wär ick to damalige Tiet opgeregt, ick harr eene gröne Jack ut Kreppapier, eenen grönen Hoot mit’n lange Fedder op den Kopp, un en Schwert ut Holt harr ick an de Siet.
Doch nu güng de Opführung los, un för uns as Kinner wär ja immer dat Wichtigste, wenn de Prinz de Prinzessin waakküssen dee, wie he dat wull mökt. Aber dat güng glatt öber de Bühn: Handkuß un fardig wär dat! Genau so wi damals, as ick Prinz wär. Nu aber wär dat Theater to Enn, un de Hauptsaak stünn ja noch ut, nämlich de Wiehnachtsmann. De Saal wöör nu en beten düsterer maakt un de Dannenboom in de Eck anstecken – echte Lichter, mi wär an de Döör so richtig schuterig. Dor kloppt dat achtern in’n Saal an de Döör un een Stimm rööp: „Wärm ji ok all ardig?“ Un wie ut een Mund klüng dat: „Ja, Wiehnachtsmann!“ Nu wöör dat ganz still. De Wiehnachtsmann tröck in, he seet nämlich op eenen Blockwagen, den twee Engels tröcken, un twee Engels schöben na, denn achteran keem noch een Blockwagen. Dorup leeg de Sack mit de Geschenke.
Wi Kinner an de Döör hebbt nur keeken un uns Münner opsparrt. Dat dat sowat noch geev, ja, wi glöwten noch an den Wiehnachtsmann. De Kinner in’n Saal müssen sick nu in een Reeg opstellen, un jeder müß nu an den Wiehnachtsmann vörbi gahn, em de Hand geben un ok ’mal een Gedicht opseggen. Eenige zeigte he ok de Rood. Nu geev dat för jedes Kind een Geschenk un eene grote bunte Tüt. Wat dor wull in wär, dachten wi an de Döör. Doch dor passier wat, womit ick nich reeken harr. De Kinner, de an den Wiehnachtsmann vörbi gahn müssen, wärrn in een Reeg opstellt, de vun de Bühn bit an de Döör, wo wi stünn, recken dee.
Langsam schöben se sick op den Wiehnachtsmann to – dor passier dat. Een Mann köm op mi to un kreeg mi an’n Kragen un schööv mi mit in de Kinnerreeg rin. Dat Hart schlög mi bit to’n Hals. Dat kunn doch nich angahn: ick mit in de Reeg! Erst as ick vör den Wiehnachtsmann stünn un ok he mi eene Tüt geev, wöör ick gewohr, dat ick mit mien Snappsnuut, de eben noch an de Döör stahn harr, nu dorto gehören dee.
Johre später heff ick dat begreepen, heff wüß, wer mi dor in de Reeg stött harr: mien Lehrer, Rektor Helmuth Diercks. He harr sülben keen Kinner, aber een grotes Hart för se. Ja, em heff ick dat to verdanken, dat ick nun een Wiehnachtstüüt afkreeg. 0, wat wär ick glücklich.
Nun ward bestimmt de een un anner fragen, wi kümmst du op disse Geschicht na so veele Johren? Dat is so. Ick harr in de Kirch to’n Upstellen vun de Dannenbööm twee hölten Fööt, un op den eenen vun disse Fööt stünn „Eigentum der Kirche“ un ünner den annern stünn „Beamtenverein Travemünde“. Dit erinnerte mi jedesmal an miene Kinnertiet, damals op den Saal in „Stadt Kiel“. Wie aber keem de Dannenboom-Foot in de Kirch? Nu, 1933 wär dat mit den Beamtenbund vörbi, un dat letzte Öberbleibsel keem in de Kirch.
aus: Otto Timmermann erinnert sich …
Unser Travemünde, 2002, Heft 4/313