De Disselbusch erinnert sik!
„Mien Tiet is vörbi!“ sinneer de Disselbusch so vör sik hin. He stünn an Wegrand vun dat lütt Natuurparadies. „De Swulken versammelt sik al för de Reis in den Süden. De letzt Nacht weer dat wedder bannig kolt. Ik heff richtig froren un mien Bläder sünd geel un verdröögt. Aver mien Stickeln steekt noch“, murmel he un reck sik dorbi nochmaal to sien ganz Grööt in de Hööcht. „Wat goot, dat mien Kinner vun verleden Johr al ranwussen sünd. De weet wat neegst Johr to doon is.“ En beten trurig keek he an sik hindaal.
Sien Gedanken güngen trüch: „Wat heff ik aver för enen schönen Sommer hat. Keen Dag güng ahn Besöök vörbi. Mien smucken lila Blöden locken de lütten Insekten an. Un nich blots de Insekten. Ok de Spazeergänger, de vörbi kemen, bewunnern mien lila Blöden. Eenmaal hett sogoor en junge Deern versöcht mi to plücken“, wüss he noch. „Aver se hett dat gau upgeven. Mien Stickeln hebbt se to dull piert!“ He kunn sik noch hüüt doröver högen.
„De eerst Besöök vun de Insekten weern veel lütte swatte Käver, ik glööv, dat weern Rapsglanzkäver“, besünn he sik. „Aver besünners gefullen hett mi in’n Sommer immer wedder dat Hummelkunzert!“ sinneer he wieder. „De Hummeln kemen mit luut Brummen anflagen un kunnen sik gor nich satt sugen an mienen Nektar! Ümmer wedder weern se dor! Welk harrn den Kopp dicht mit meist güllen Hoor bewussen. Smuck sehg dat ut. Annere weern swatt un blots up den Kopp harrn se orangfavig Hoor.“
De Disselbusch keek üm sik. Aver narms weern noch Hummeln to sehn. He harr ja ok keen lila Blöden mehr. Ut de Blöden weern Samenbüschel woorn un de harr in de letzt Nacht de Sturm in alle Winde verdeelt. En Windbö schüttel den Disselbusch ut sien Drööm un he weer wedder an’t Nadinken. „Wenn in Sommer de warme Sünn up mi daalschien, harr ik oftins ganz smucken Besöök! Dor gaukeln denn verscheden Bottervagels dörch de Luft un leten sik up en vun mien smucken lila Blöden hindaal. De heff ik gor nich markt, se weern so licht as so’n Fedder. Mitünner harr ik kuum noch en Placken för se frie“, wüss he noch. „Witte Bottervagels, ganz bunte un en mit grote Ogen besöchen mi. En harr sogoor den Naam na mi kregen, he heet Disselbottervagel! För em heff ik natüürlich ümmer en Placken frie hat!“
Vun’t vele Sinneern un Nadinken weer de Disselbusch mööd woorn un leet den Kopp na ünnen hangen. Aver de Wind pitsch em den kolen Regen in’ Gesicht un he weer batz wedder waak. He schüttel sik för Küll. Lang höll he dit Weder nich mehr ut. Wedder keem en scharpen Windstoot. Uns Disselbusch kunn sik nich mehr hollen, he harr keen Knööv mehr. He is ganz eenfach vun den scharpen Wind ümweiht woorn. In’t neegst Johr müssen nu sien Kinner de Upgaven vun em övernehmen.
Text und Fotos: Antje Heßler
Unser Travemünde, 2009, Heft 4/340