Is de Vagel echt?
Annerletzt heff ik an mien Urenkelin Marietta en Bild vun enen Gimpel schickt.
De Vagel seet so totrulich in de Hortensie, dat ik em goot knipsen kunn.
„Oma, is de echt?“ weer ehr erste Fraag as se dat Bild sehg. Ik heff ja seggt. „Wenn du ganz ruhig achter mien Stubenfinster sitzt, kannst du em ok bi mi sehn.
Dat is en ganz smucken Keerl. Mit sien rode Boß fallt he di glieks in’t Oog. Up den Kopp hett he en swatte Kapp as en Prester. Dorüm hett he ok den Binamen Dompfaff.
Segg mal, Marietta, weetst du nich enen Namen för den Vagel?“
„Ja, Oma, roop em doch Tom“, anter se up de Steed. Nu snack ik mit em un roop em Tom!
He hett na en poor Daag ok noch sien Fru mitbröcht. De weer toeerst böös schuuch. He hett se ümmer wedder mit sien: „Bit, bit, djü“ ropen, bit se ok keem.
Vörsichtig keek se sik up den Lünkendisch üm. Bald hett se sik aver an mi gewöhnt.
Se harr ok en swatte Kapp up den Kopp, aver ehr Boß weer nich so smuck rood.
Nu kümmt Tom jeden Dag eenige Male mit sien Fru up mien Lünkendisch.
För mi is dat ümmer wedder en groot Freud, wenn ik em mit sien Fru bi’t Freten tokieken kann.
En Bild vun dat Poor heff ik mien Enkeldochter ok al tokamen laten.
Text und Fotos: Antje Heßler
Unser Travemünde, 2014, Heft 2/358